عکاسی

قوانین ساده این بخش

• گاهی ما عمدا عکس هایی که بی عیب نیستند را انتخاب می کنیم، پس لطفا با انتقادات سازنده خود به دوستانتان کمک کنید
• آزادانه هر نصیحتی که می دانید مفید است را مطرح کنید – ترکیب بندی، نورپردازی، ویرایش و…

کاندید این هفته بخش نقد عکس (برای مشاهده سایز بزرگ روی عکس کلیک کنید):

عکس

مشخصات عکس :

• دوربین: canon eos 400D
• دیافراگم: f/8
• سرعت شاتر: ۱/۱۲۵sec
• حساسیت سنسور: ISO-400
• لنز: ۳۰۰-۷۰ میلیمتر

عکاس:آقای محسن ساکی

قصد داشتید چه چیزی را به تصویر بکشید؟

قصد داشتم امید به زندگی و تلاش برای رسیدن به هدف رو به تصویر بکشم.

لطفا نظر خود را در قسمت نظرات، پایین همین صفحه، مطرح نمایید. شما چگونه چنین صحنه یا عکسی را به طور متفاوتی به تصویر می کشیدید؟ تشکر فراوان از همه عزیزانی که هفته گذشته در این بخش دیدگاهشان را مطرح نمودند.

سازنده ترین نظرات در سایت به شکل برجسته ای نمایش خواهند یافت. شما هم می توانید با کلیک روی این لینک عکس خود را برای بخش نقد ارسال نمایید.

مروری بر نقد عکس هفته گذشته

بن لوکاس از چند نفر دعوت کرده تا برای شرکت در یک چالش کوچک به استودیو بیایند. او و یک بازیگر از آن ها با تجهیزاتی یکسان عکس خواهند گرفت و او می خواهد ببینید که آیا مردم می توانند عکسی که توسط یک حرفه ای گرفته شده را تشخیص دهند؟ چیدمان نورپردازی و سایر تجهیزات هیچ تغییری نخواهند داشت و تفاوت تنها در شخص عکاس است.

این ویدیو نه چندان علمی یک هدف ساده را دنبال می کند: اینکه چقدر مهم است یک عکاس بتواند شخصیت های مختلف را مدیریت کرده و بداند چطور مردم را مقابل دوربین آرام و راحت کند. بازیگری که تظاهر می کرد عکاس است، در راحت سازی افراد و هدایت آن ها به حالتی مطمئن مشکل داشت، اما عکاس تمام وقت به راحتی با گفتگو با سوژه ها (بر اساس زمینه شغلی شان) قادر بود تنها طی چند دقیقه آن ها را مقابل لنزش ریلکس و آرام کند. در انتهای ویدیو از این افراد خواسته می شود عکس گرفته شده توسط عکاس حرفه ای را نشان دهند…

عکاس پرتره حرفه ای در مقابل عکاس قلابی

وب سایت بن لوکاس: nomcreative

منبع

برگرفته از: fstoppers

تعریفی که ویکی پدیا برای عکاسی فاین آرت یا عکاسی هنرهای زیبا ارائه داده (بسیار مختصر و مفید):

همانطور که در پاراگراف بالا مطالعه نمودید، تعریف عکاسی هنری همچنان موضوع بحث و مناظره های بسیاری است، و حرفه ای های فاین آرتی که در این زمینه در وب سایت خود مطلبی را منتشر می کنند به روی «دیدگاه شخصی» تاکید دارند. ما حتما یکی از مقاله های جالب توجهی که به «عکاسی فاین آرت چیست؟» پرداخته را به زودی در لنزک منتشر خواهیم کرد.

عکس فاین آرت اثر Oprisco

عکس فاین آرت اثر Furstset

عکس فاین آرت اثر Oprisco

عکس فاین آرت اثر Denise Kwong

عکس فاین آرت اثر Ionut Caras

عکس فاین آرت اثر Oprisco

عکس فاین آرت اثر Luis Valadares

عکس فاین آرت اثر Pedro Quintela

عکس فاین آرت اثر Mikko Lagerstedt

عکس فاین آرت اثر Marta Bevacqua

عکس فاین آرت اثر Mohammed Sattar

عکس فاین آرت اثر Otto Hütter

عکس فاین آرت اثر Adrian Borda

عکس فاین آرت اثر Like_He

عکس فاین آرت اثر iD’s

عکس فاین آرت اثر Todd Wall

عکس فاین آرت اثر Lauri Lohi

عکس فاین آرت اثر Karezoid Michal Karcz

عکس فاین آرت اثر Nikos Bantouvakis

عکس فاین آرت اثر John Wilhelm

منبع

برگرفته از: ۵۰۰px

مقدمه

مانند تمام داستان های عاشقانه امروزی، من عکاسی ماکرو را نیز در اینترنت پیدا کردم. مدت زیادی از زمانی که اولین دوربینم را خریده بودم نگذشته بود که از پیچیدگی حشرات حیرت زده شدم، هنگامی که به صورت کلوزآپ (از نزدیک) آنها را مشاهده کردم. من با عجله سایت «آمازون» را باز کرده و شروع به جستجوی لنزهایی کردم که در داده های EXIF عکس هایی که تحسین می کردم دیده بودم، و خیلی زود در افسردگی بی پولی فرو رفتم. با این حال، خودم را از روی زمین جمع و جور کردم، گرد و خاک خودم را تکاندم و تصمیم گرفتم یک جایگزین ارزان تر پیدا کنم تا ببینم آیا عکاسی ماکرو «برای من» مناسب است یا نه. من آن جایگزین را پیدا کردم و متوجه شدم که این نوع عکاسی برای من مناسب است.

از آن به بعد عشق من به عکاسی ماکرو و همینطور تجهیزاتم بیشتر شد. آنچه که به عنوان یک کنجکاوی و یک فیلتر ماکروی ۱۰ دلاری شروع شد، به سرعت به علاقه تبدیل شد و من بدون توجه به گذر زمان، ساعات زیادی را صرف بالا بردن مهارت خود می کردم. اکنون، عکاسی ماکرو (البته تجاری و از محصولات) یکی از منابع درآمد اصلی من است و من احساس می کنم که در موقعیتی هستم که کمی از دانشم را عرضه کنم. همیشه عکاسان ماکروی بااستعدادتر، خلاق تر، آموزش دیده تر و پرشورتر از من وجود دارند، اما من آنچه را که می دانم به اشتراک می گذارم و در این مقاله به شما آموزش می دهم.

تجهیزات مورد نیاز

فیلترهای ماکرو/ کلوزآپ

این فیلترها قهرمانان گمنام عکاسی ماکرو هستند. من تا آنجا پیش می روم که بگویم در هیچ ژانر عکاسی دیگری شما نمی توانید اینقدر ارزان وارد یک کار جدید و آزمایشی شوید.

عکس های زیر توسط من گرفته شدند، وقتی که تازه «وارد این کار شده بودم». من هیچ ایده ای در مورد نورپردازی عکس های ماکرو نداشتم. هیچ ایده ای در مورد ویرایش تصاویر نداشتم و تنها تجهیزات من یک دوربین کانن ۵۵۰D، لنز کیت ۱۸-۵۵mm همراه آن و یک فیلتر ماکروی بسیار ارزان قیمت بود. بعد از آن همه سال من هنوز هم این تصاویر را دوست دارم (به خصوص عکس عنکبوت موفق) و مطمئن هستم که با همان چیدمان کاملا غیر تخصصی و قابل دسترس می توان به عکس های خیلی خیلی بهتر دست یافت.

اشتباه برداشت نکنید، کیفیت تصویر کم است اما علت آن بیشتر مربوط به بی تجربگی من در پس پردازش بود تا نتیجه حاصل از فیلتر. اگر فکر می کنید که ممکن است از عکاسی ماکرو لذت ببرید، این باید اولین قدم شما باشد.

حلقه های معکوس

من دیر به مهمانی حلقه های معکوس کننده (reverse ring) رسیدم. من در مورد آنها شنیده بودم، حتی نتایج عالی آنها را دیده بودم، فقط نتوانسته بودم بفهمم چه موقع و چرا باید از آنها بر روی لنز ماکرو و اکستنشن تیوب های خودم استفاده کنم. با این وجود، حس کنجکاوی ام بهتر از من عمل کرد و از آنجا که آنها هنوز هم نسبتا ارزان قیمت هستند، آنها را امتحان کردم.

منابع موجود زیادی درباره استفاده از حلقه های معکوس وجود دارد و از آنجا که من تا حدودی در مورد آنها بی تجربه هستم، بنابراین این بخش را کوتاه می کنم و تنها به مشاهدات مستقیم خودم می پردازم.

عکس بالا در واقع نتیجه کنجکاوی من بود؛ این حاصل یک لنز ۱۰۰mm معکوس و چند اکستنشن تیوب است (که در انتهای این بخش توضیح داده می شود). این چیزی است که من یاد گرفتم:

۱- بزرگنمایی فوق العاده قابل توجه است.

۲- شما باید آنقدر به سوژه خود نزدیک شوید تا لنز تقریبا آن را لمس کند (به آن برخورد کند).

۳- نورپردازی کاملا چالش برانگیز است و با وجود ۳ اکستنشن تیوبی که اضافه کردم تقریبا غیر ممکن بود. من مجبور بودم از چراغ های روشن متعددی که بسیار نزدیک به سوژه قرار داده شده اند استفاده کرده و ایزو را بر روی ۱۲۵۰ تنظیم، و دیافراگم را کمی باز کنم. فلاش ها بلا استفاده بودند چون همه آنها پشت سوژه را روشن می کردند.

با وجود تمام این کارهایی که من انجام دادم، هنوز هم برای من جای سوال دارد که این عنکبوت کوچک چطور برای بی حرکت نشستن بر روی لپ تاپ من اینقدر صبور بود (بله، سطح زیر عنکبوت لپ تاپ من است). من شنیده ام که معکوس کردن یک لنز ۵۰mm بسیار قابل استفاده تر است و این نکته دیگری است که من به کسانی که علاقه گذرا دارند پیشنهاد می کنم آن را امتحان کنند.

لنزک: حلقه های معکوس برای اتصال سر و ته لنز به دوربین با هدف افزایش بزرگنمایی به کار می روند. هر چه لنز واید تر باشد (فاصله کانونی کمتر)، بزرگنمایی (magnification) بیشتری خواهید داشت. یک لنز ماکرو حقیقی به شما بزرگنمایی ۱:۱ یا اندازه سوژه در زندگی واقعی را ارائه می دهد. اگر یک لنز ۵۰mm معمولی را با حلقه معکوس به صورت سر و ته به دوربین متصل کنید، به شما بزرگنمایی نزدیک به ۱:۱ خواهد داد.

لنزهای ماکرو

اگر شما تصمیم گرفته اید که می خواهید در دنیای شگفت انگیز عکاسی از چیزهای کوچکی که قبلا به آنها اهمیتی نمی دادید کاوش کنید، یک لنز ماکرو می تواند فرصت های خیلی بیشتری را به روی شما باز کند.

لنزهای ماکروی چند منظوره

این لنزها چند منظوره هستند و وقتی شریک زندگی تان متوجه شد از حساب مشترکتان پول برداشت شده است، خیلی راحت تر می توانید کار خود را توجیه کنید اگرچه اینها لنزهای ماکرو هستند، اما می توان از آنها برای انواع دیگر عکاسی نیز استفاده کرد و فاصله کانونی معمول آنها به ویژه برای عکاسی پرتره مطلوب است. بهترین گزینه ها:

Canon EF 100mm f/2.8 Macro: این لنزی است که من برای ۹۹% از کارهای ماکروی خودم استفاده کرده ام و آن را شدیدا توصیه می کنم. مانند بسیاری از لنزهای ماکرو، فوکوس خودکار آن در سطح ماکرو گاهی خوب و گاهی بد است، اما این مشکل بزرگی نیست. قیمت آن بسیار مناسب بوده و نتایجی عالی ایجاد می کند.

نوع دیگری دارای L وجود دارد که قیمت آن در مقایسه با گزینه غیر L تقریبا دو برابر است، هرچند من اطلاع موثق دارم که تفاوت آنها قابل توجه است.

Sigma 105mm f/2.8 EX DG OS HSM Macro: بعد از پرسیدن از دوستان عکاس و خواندن مجموعه ای از بررسی ها، به نظر می رسد که این لنز بهترین گزینه برای نیکون و سونی و همچنین گزینه بسیار خوبی برای کانن می باشد. قیمت این لنز مشابه قیمت لنز ماکروی Canon 100mm بدون L است.

لنز ماکروی اختصاصی

در اینجا واقعا تنها یک گزینه وجود دارد: Canon MP-E 65mm 1-5x Macro. این لنز فقط و فقط برای عکاسی ماکرو است. استفاده از آن در ابتدا نیازمند کمی مهارت است و قبل از این که به پتانسیل واقعی آن برسید، به تمرین نیاز خواهید داشت؛ با این حال، پتانسیل آن واقعا خیلی عمیق است.

من شما را به وب سایت اد ارجاع می دهم تا ببینید که نتایج آن چقدر می تواند باور نکردنی باشد. شما می توانید از مقدار بسیار کمی از تنها یک میلی متر عکس بگیرید و جزئیات بی نظیری را ببینید. قیمت آن در حدود همان قیمت Canon 100mm f/2.8 L است اما با کاربردهای بسیار محدود تر.

این لنز به دلیل بزرگنمایی (magnification) بالا معمولا با یک فلاش ماکروی بسیار پیشرفته – MT-24 – استفاده می شود که می توانید در بخش نورپردازی اطلاعات بیشتری در مورد آن یاد بگیرید. در زیر می توانید یک نمونه از پتانسیل بیشتر آن را ببینید.

لنزک: لنز Canon MP-E 65mm باعث ایجاد تصاویر با بزرگنمایی ۵ برابر بیشتر از اندازه در زندگی واقعی روی سنسور می شود (یعنی ۵:۱ یا ۰٫۵x). عمده لنز های ماکرو، وقتی به اندازه کافی از نزدیک فوکوس شوند، عکس های اندازه زندگی واقعی (life-size) تولید می کنند، این یعنی بیشینه بزرگنمایی ۱:۱ یا ۱٫۰x

اکستنشن تیوب ها

اکستنشن تیوب ها (Extension tubes) به طرز شگفت آوری ساده هستند. آنها بر خلاف مبدل های تله که ممکن است با آنها اشتباه گرفته شوند، هیچ المان نوری ای ندارند؛ به عبارت دیگر، هیچ شیشه ای در آنها وجود ندارد. در واقع، روی هم رفته اجزای بسیار کمی دارند.

هدف از کاربرد اکستنشن تیوب ها کاهش حداقل فاصله فوکوس است به طوری که شما بتوانید به سوژه خود نزدیک تر شده و بزرگنمایی بیشتری به دست آورید. این مسئله به ویژه وقتی که دارید با حشرات بسیار کوچک کار می کنید، مفید است.

لنزک: حداقل فاصله فوکوس (minimum focusing distance)، کوتاه ترین فاصله ای است که یک لنز می تواند فوکوس کند. برای مثال، اگر حداقل فاصله فوکوس لنز شما ۸ اینچ باشد، شما باید تا سوژه حداقل ۸ اینچ فاصله داشته باشید تا دوربین بتواند فوکوس کند.

اکستنشن تیوب ها معمولا با سه اندازه عرضه می شوند؛ ۳۶ میلی متر، ۲۰ میلی متر و ۱۲ میلی متر. برای به دست آوردن حداکثر اثر می توان از آنها با هم (روی هم) استفاده کرد. آنها نسبتا ارزان هستند و تاثیر شدیدی در حداقل فاصله فوکوس شما دارند، هرچند شایان ذکر است که نور بسیار بیشتری برای نوردهی صحیح یک عکس مورد نیاز است، به خصوص وقتی هر سه با هم استفاده شوند.

نورپردازی

نورپردازی برای یک عکاس ماکرو مانند مواد تشکیل دهنده غذا برای یک آشپز است؛ هر چه مواد تشکیل دهنده بهتر باشند، نتایج بهتر می شوند.

رایگان: نور طبیعی

عکاسی ماکرو با نور طبیعی غیر ممکن نیست، و اگر کسی به شما بگوید که غیر ممکن است، دارد دروغ می گوید… یا حداقل، به نوعی دروغ می گوید. عکس بالا تنها با استفاده از نور طبیعی گرفته شده است، اما محدودیت هایی وجود دارد.

اول از همه، شما به یک روز روشن نیاز دارید. آن روزهای ابری که اینجا در انگلستان ۷۵% از سال من را تشکیل می دهند، رضایت بخش نخواهند بود. شما مجبور خواهید بود ایزو را خیلی زیاد افزایش دهید، دیافراگم را خیلی باز کنید.

با نور روشن آفتاب شما می توانید به طور مناسب به سوژه نزدیک شده و هنوز هم تصویر را به درستی نوردهی کنید؛ با این حال، عکاسی شما وابسته به حشره و آب و هواست. اگر سوژه شما تصمیم بگیرد که کرم ضد آفتاب کافی برای تحمل این تابش اشعه ماوراء بنفش بر روی خود ندارد و به یک برگ سایه دار تغییر مکان می دهد، شما قریب به یقین بدشانس هستند.

تقریبا رایگان: رفلکتورها

مانند روش بالا، این کار قطعا امکان پذیر است… اما باز هم، ایده آل نیست. شما هنوز هم به یک روز روشن نیاز دارید، اما می توانید هر سایه ای را پُر کنید، می توانید سوژه خود را روشن کنید، و می توانید خودتان را با تغییر مکان ها وفق دهید.

مشکل فراگیری که من با رفلکتورها پیدا کردم این است که شما به یک دستیار یا چند دست اضافی نیاز دارید تا همه چیز درست کار کند. من با عکاسی ماکرو زیاد حرکت می کنم. خیلی ناهنجار و زشت می شود که به تنهایی رفلکتور، دوربینم، و موقعیتم را بدون لرزش دوربین در حین عکاسی، افتادن، یا ترساندن حشره با یک صفحه سفید آویزان، حفظ کنم. البته، رفلکتورهای کوچک تر، ریموت کنترل، و سه پایه ها می توانند بر بسیاری از این مشکلات غلبه کنند اما تحرک برای من و تمام کسانی که آن را فدا می کنند، به مراتب خیلی مهم تر است.

عکس بالای این بخش در طول نور روز بسیار روشن و با استفاده از یک رفلکتور سفید ۴۸ سانتی متری گرفته شده که نور خورشید را مستقیما بر روی مگس بازتاب می کرد. من تنها باید ایزو را تا ۳۲۰ بالا می بردم تا به سرعت شاتر مورد نظرم ۱/۲۰۰ ثانیه برسم.

فلاش های سطح مبتدی

اینجاست که من اولین اشتباهم را مرتکب شدم. من خوانده بودم که فلاش های حلقه ای برای عکاسی ماکرو چقدر باور نکردنی هستند. این در درجه اول به این علت است که آنها در جلوی لنز ثابت می شوند و همیشه سوژه شما را نوردپردازی می کنند. این امری بدیهی است.

با این حال، من نمی خواستم ۷۲۰ دلار یا بیشتر برای کانن بدهم و تصمیم گرفتم تا ببینم آیا می توانم در یک فروشگاه چینی eBay چیزی کمی ارزان قیمت تر پیدا کنم یا نه.

فلاش حلقه ای Marumi

بعد از ۲۰ روز بسته من با ظاهری نسبتا مشکوک رسید و من آن را راه اندازی کردم. این یک معامله واقعی به نظر می رسید، اما خیلی زود متوجه شدم که سرعت همگام سازی (sync speed) آن بسیار کندتر از آن بود که بتواند مفید باشد. به جای آن من فلاش حلقه ای Marumi خریدم (این فلاش ها حدود ۱۴۵ دلار قیمت دارند).

آنها واقعا اولین انتخاب عالی برای گرفتن عکس های واضح و شارپ و به خوبی نورپردازی شده هستند. گفته شده است که با توجه به نزدیکی فلاش حلقه ای به سوژه، شما باید نسبت به این که نور چقدر می تواند تند و زننده باشد حساس باشید. این یک نمونه از کمی تشخیص بد من است:

روش دیگری که من می بینم اغلب نادیده گرفته می شود، فلاش معمولی است. من موفقیت هایی با Canon 430EX II بر روی کفشک دوربینم با یک سافت باکس قابل حمل بر بالای آن داشته ام. تنها مشکلی که ممکن است با آن مواجه شوید این است که اگر خیلی به سوژه نزدیک شوید، لنز می تواند مقدار زیادی از نور فلاش را مسدود کند.

فلاش های پایه بلند

فلاش های پایه بلند برای ماکرو عالی هستند و معمولا از فرمت یکسانی پیروی می کنند: دو واحد فلاش قرار داده شده در دو طرف لنز. این فرمت، کنترل بسیار بیشتری بر نورپردازی به شما می دهد و به طور گسترده به عنوان بهترین انتخاب در نظر گرفته می شود، به خصوص اگر از یک لنز ماکروی تخصصی مانند MP-E 65mm استفاده می کنید.

فلاش دوقلو Canon Twin Lite MT-24 EX

دو مورد از متداول ترین نمونه ها Canon Twin Lite MT-24 EX و Nikon Speedlight Remote Kit R1 هستند. هر دوی آنها حدود ۷۰۰-۵۵۰ دلار قیمت دارند.

موارد دیگر

این بخشی است که من بیشتر از همه می خواستم آن را بنویسم. صنعت نورپردازی در عکاسی مرا گیج می کند. من اخیرا داشتم با یکی از دوستانم که متخصص برق است صحبت می کردم و در آخر به این نتیجه رسیدیم که ما می توانیم چراغی را که من برای کار پرتره می خواستم، که قیمت آن حدود ۸۵ دلار بود و یک شرکتی که اسم نمی برم یک برچسب فانتزی بر روی آن چسبانده بود و می خواست آن را به ده برابر قیمت آن بفروشد، بسازیم. نور، صرف نظر از این که منبع آن برای چه زمینه ای طراحی شده است، دقیقا یکسان رفتار می کند.

تصویر نمونه در بالای این بخش بدون حتی یک فلاش در شرایط خیلی تاریک گرفته شد. در عوض، من از سه چراغ ترکیبی LED (مارک snap-on) استفاده کردم که در اصل بانک های کوچکی از لامپ های LED هستند (در حدود اندازه یک چراغ قوه بزرگ). آنها نور سفید شارپی به عنوان یک منبع نور دائمی ارائه می دهند.

من از یکی از آنها با زاویه ۴۵ درجه در سمت چپ دوربینم نزدیک به سوژه استفاده کردم. از یک ۴۵ درجه دیگر نیز به عنوان نور پرکننده (تکمیلی) در سمت راست دوربینم استفاده کردم، که دو برابر دورتر از منبع نور سمت چپ بود. سپس چراغ قوه سوم را با زاویه ۹۰ درجه نسبت به سوژه به عنوان نور پرکننده دوم برای از بین بردن سایه های تند و ایجاد یک حس متعادل تر استفاده کردم.

بله، من قبول دارم که این چیدمان خیلی دست و پاگیرتر از آن است که بهترین نورپردازی شما باشد، اما نکته برجسته آن این است: اگر شما نمی توانید از عهده هزینه بهترین فلاش ها بر بیایید، همیشه جایگزین هایی وجود دارند و چراغ قوه های LED دستی با لامپ های کوچک متعدد بسیار موثر هستند.

تنظیمات

در تمام انواع عکاسی، مهم است که تنظیمات خود را بدانید – این که بدیهی است. در عکاسی ماکرو، دانستن این که شما به کدام تنظیمات بدون آزمون و خطا نیاز دارید، می تواند فرق بین یک عکس در خور نمونه کار و یک لکه تیره بی فایده باشد.

در اغلب موارد، سریع ترین سرعت همگام سازی با فلاش ۱/۲۰۰ ثانیه است و از آنجا که حشرات با سرعت های تقریبا غیر قابل مشاهده حرکت می کنند، شما می خواهید که سرعت شاترتان تا حد ممکن سریع باشد. بنابراین، در مثلث نوردهی، شما معمولا بیشترین کنترل را بر قدرت فلاش، ایزو، و دیافراگم دارید.

دیافراگم:. شما ممکن است فکر کنید که با باریک کردن سطح کانونی، هرچه دیافراگم بسته تر باشد بهتر است، اما این به هیچ وجه درست نیست.

با لنزهای ماکرو، شما آنقدر به سوژه خود نزدیک می شوید که اغلب فرق بین f/7.1 و f/13 تقریبا غیر قابل تشخیص خواهد شد. در نتیجه، من معمولا از نقاط بهینه (sweet spots) لنزهایم برای به دست آوردن شارپ ترین نتایج استفاده می کنم که حدود f/11 هستند.

من نمی خواهم وارد این بحث که «نقطه بهینه» چیست بشوم، اما اگر با آن آشنا نیستید، مطلب «۳ نکته در مورد دیافراگم که بهتر است بدانید» لنزک را مطالعه نمایید.

ایزو: رویکرد شما نسبت به ایزو باید شبیه هر عکاسی دیگری باشد: به طور کلی، هرچه کمتر بهتر. من متوجه شده ام که ایزوی بالا در عکاسی ماکرو بیشتر از برخی حوزه های دیگر مجازات می شود.

به عنوان مثال، در عکاسی نجومی، گاهی اوقات ایزوی ۳۲۰۰ یا ۶۴۰۰ نه تنها گاهی لازم است، بلکه بر تصویر نهایی هم چندان تاثیری ندارد. با این حال، در عکاسی ماکرو، فوکوس بر جزئیات زیاد است و ایزو بالا می تواند به معنی کاهش کیفیت تصویر باشد.

بنابراین در مورد دوربین خود تحقیق کنید و ببینید تا چه ایزویی می تواند نویز را کنترل کند.

قدرت فلاش: خوشبختانه، در مورد این موضوع چیز زیادی برای گفتن نیست. در این مورد صرفا باید تشخیص دهید که کدام خروجی سوژه شما را به درستی نوردهی می کند.

تمام چیزی که من می خواهم بگویم این است که بسیاری از حشرات (و در واقع بسیاری از سوژه های ماکروی دیگر) سطح براق یا بازتابنده دارند. بنابراین مراقب باشید که برخی قسمت ها را بیش از اندازه نوردهی نکنید و جزئیات و بافت باارزش را از دست ندهید.

همچنین ارزشش را دارد که آخرین توصیه ام را در اینجا تکرار کنم: سافت باکس های کوچک یا دیفیوزرها (پخش کننده های نور) واقعا به کم کردن نور تند و شدید عکاسی ماکرو کمک می کنند.

نکات و ترفندها

اگر نمی توانید چیزی پیدا کنید، به اندازه کافی نگشته اید. این اولین نکته من است، و نکته ای که من در عکاسی ماکرو با آن زندگی کرده ام.

اگرچه به طرز ناخوشایندی متکبرانه به نظر می رسد، کسی که این توصیه عاقلانه را به من کرد… خودم بودم. اولین باری که من آن را گفتم حدود ده دقیقه قبل از گرفتن عکس عنکبوت احاطه شده توسط مگس ها بود که با یک دوربین Canon 550D، لنز کیت و فیلتر ماکرو گرفته شد.

من حدود ۱۵ دقیقه در اطراف باغ راه رفته بودم، و مانند یک گیاه شناس دیوانه به یک گیاه خیره شده بودم. من حتی نتوانستم یک سوژه ماکروی کوچک مانند یک مگس آبی پیدا کنم. سپس جسورانه جمله غیرمنطقی بالا را به خودم گفتم، و هرچند عجیب بود، اما موفق شدم و سوژه ام یعنی عنکبوت را پیدا کردم. از آن روز به بعد، هر موقع که نمی توانم چیزی برای عکاسی پیدا کنم، آن گفته را تکرار می کنم و به گشتن ادامه می دهم.

چیزی که من در ابتدا پیشنهاد می دهم، یاد گرفتن یک منطقه است؛ که می تواند باغ شما، یک دریاچه یا برکه محلی، یا حتی فقط یک بوته زار محلی بزرگ باشد (نخندید). حشرات نیز موجودات عادتی مانند هر چیز دیگری هستند – که به زودی به آن می پردازم – و به طرف چیزهای خاصی جذب یا دفع می شوند. به نفع شماست که بدانید حشرات جالب کجا سکونت دارند.

بعد از یک نفس عمیق (بیرون دادن نفس) عکس بگیرید. این نکته می تواند در بسیاری از عکاسی ها به شما کمک کند، و یک عکاس ماهر آن را به من گفت.

وقتی من برای اولین بار عکاسی ماکرو را شروع کردم، عادت داشتم نفسم را نگه دارم در حالی که به آرامی و مخفیانه به سمت سوژه حرکت کرده و فوکوس می کردم. من عکس های بی شماری را از دست می دادم و لرزش دکمه شاتر را متهم دانسته و سرزنش می کردم، اما مشکل این نبود. دوست عکاسم به من گفت که وقتی عکس می گیری، دکمه شاتر را در انتهای نفست رها کن و نفس خود را نگه ندار، چون این کار می تواند باعث تکان خوردن تو شود. به این توصیه توجه کنید! تیراندازی با یک تفنگ و عکاسی ماکرو از یک حشره با دوربین وجه اشتراک قابل توجهی دارند؛ هر دوی آنها به یک دست بسیار ثابت و دقتی در حد میلی متر نیاز دارند.

نکته دیگر در راستای همان سطح تفکر، استفاده از یک مونوپاد است در هر جایی که ممکن می باشد. این کار از نظر من غیر حرفه ای است اما عکاسان ماکروی فوق العاده با استعدادی وجود دارند که روی آنها قسم می خورند.

اگر حشرات به سمت شما نمی آیند، شما به سمت حشرات بروید. من در انگلستان زندگی می کنم و حیات وحش ما تا حد زیادی غیر جذاب است؛ که شامل حشرات نیز می شود.

یک گزینه ای که من کاملا به شما توصیه می کنم، بازدید از خانه پروانه ها یا حشرات است. تعداد زیادی از این خانه ها وجود دارد و من هیچ وقت ندیده ام که کارکنان آنها در مورد من و دوربین بزرگم که با آن حشرات را دنبال می کنم، ناراضی باشند. در واقع، معمولا کاملا برعکس است.

در تصویر زیر، که با نور طبیعی در خانه پروانه ها گرفته شد، یکی از خانم هایی که آنجا کار می کرد دنبال من آمد تا در مورد انواع مختلف پروانه ها و رفتار آنها به من توضیح دهد.

در ابتدا و پایان روز عکاسی کنید. این نکته کمی غیر منطقی به نظر می رسد، به خصوص وقتی که علت آن توضیح داده می شود: دما در این وقت از روز سردتر است و بنابراین حشرات کمتر فعال هستند.

این توصیه ایست که من فراموش کرده بودم تا وقتی که دوستم اد به من یادآوری کرد، اما دانستن آن خیلی مفید است. در صبح زود و اوایل شب شما متوجه خواهید شد که حشرات خیلی بیشتر با شما مدارا می کنند و تمایل کمتری به حرکت در اطراف دارند که به شما اجازه می دهد تا آهسته به سمت گرفتن یک عکس عالی حرکت کنید. حالا که حرف از آهسته حرکت کردن به سمت سوژه شد…

به آرامی در اطراف سوژه خود حرکت کنید! این واضح است، می دانم، اما به راحتی می توان آن را فراموش کرد. شما به آرامی یک لاکپشت خواهید بود، تا وقتی که یک حشره نادر (کمیاب) نزدیک شما به زمین بنشیند و سپس سبک پا از پنجره بیرون برود.

همیشه خیلی نرم به سوژه خود نزدیک شوید و آهسته حرکت کنید. از حرکات ناگهانی اجتناب کنید و همانطور که اد دوباره به من یادآوری کرد:

اجازه ندهید که سایه شما روی سوژه بیفتد. از محل خورشید آگاه باشید و بر روی سوژه خود سایه ایجاد نکنید. اولا سوژه از تجهیزات نورپردازی شما فراری می شود، اما از آن مهم تر، اغلب حشرات سایه را به عنوان شکارچی برداشت می کنند و وقتی خورشید محو می شود به سرعت زیر زمین می روند.

حشرات مانند هر موجود آگاه دیگری عادتی هستند. آنها اغلب بر روی گیاهان و مناطق یکسانی رفت و آمد می کنند، در دماهای مختلف، متفاوت عمل می کنند، و به چیزی که دوست دارند، عادت می کنند.

منظور من چیست؟ حشرات اغلب به این دلیل در یک جا هستند چون می خواهند آنجا باشند، نه این که تصادفا سر از آنجا درآورده باشند. همانطور که اد توصیف کرد: «اگر شما سوژه را ترساندید و فرار کرد، گاهی ارزش انتظار را دارد، دوربین را آماده نگه دارید، تا ببینید آیا برمی گردد یا نه».

من نمی توانم نمونه ای بهتر از تصاویر زیر ارائه دهم. آنها با اختلاف یک سال و نزدیک به یک روز (شانزدهم آوریل ۲۰۱۴ و چهاردهم آوریل ۲۰۱۵)، و هر دو در یک محوطه چمن به مساحت ۲ متر مربع نزدیک چند گل رز گرفته شدند. حشرات عادتی می توانند اینگونه باشند. علاوه بر این، این دو عکس مهم ترین نکته را به یاد من انداختند.

صبر و شکیبایی

در تمام عکاسی های حیات وحش، صبر و شکیبایی زیادی لازم است. من برای گرفتن عکس سر سنجاقکی که در بالا دیدید، ماه ها به همان دریاچه ای که چند تا از آنها را دیده بودم برمی گشتم. سپس، در روزی که عکس را گرفتم، حدود یک ساعت همان سنجاقک را دنبال کردم تا وقتی که به طور کامل نشست. با این حال، هر دو تصویر بالا از زنبورهای عسل در حال پرواز در نوع خود از همه قابل توجه تر بودند.

گرفتن عکس اول بیش از ۲ ساعت طول کشید و بیش از ۱۰۰۰ عکس از دست رفت. منطقه ای که این زنبور عسل در آن بود توسط حداقل ۵ خانه احاطه شده است و شانس این که ساکنان آنجا بتوانند یک زنبور عسل (کمی بزرگتر از یک مگس آبی) را از هر نقطه دیدی که در آن هستند ببینند صفر بود.

در عوض، آنها یک مرد بیست و اندی ساله را با شلوارک، با یک دوربین عظیم و چند فلاش می بینند که ساعت ها در اطراف یک قطعه زمین چمن دولا و راست می شود، و گاهی اوقات دست از کار می کشد تا بر روی به معنای واقعی کلمه «هیچ چیز» فلاش بزند

سال بعد، گرفتن عکس کمتر از دو ساعت طول کشید و حدود ۴۰۰ عکس از دست رفت. عکس گرفتن از مگس (این در واقع یک مگس است، نه زنبور عسل) در حال پرواز نیازمند صبر ایوب است، اما در مورد تمام عکس های منحصر به فرد همین طور است. وقت بگذارید؛ عکس خودش خواهد آمد.

نتیجه گیری

عکاسی ماکرو شیوه نگرش شما نسبت به دنیا را عوض می کند. حشراتی که قبلا آنها را حقیر و منزجر کننده می دیدید، وقتی که می فهمید چقدر پیچیده هستند ناگهان فوق العاده جذاب می شوند.

منظورم این است که این بخشی از زیبایی عکاسی است، نه؟ این به شما اجازه می دهد تا لحظاتی را که چشم انسان آنها را از دست می دهد یا در یک کتابخانه وسیع از خاطرات گرد و خاک خورده هرگز دوباره به آنها نگاه نمی شود، ثبت کنید.

برای عکاس نجومی، کهکشان هایی که برای چشم غیر مسلح قابل دیدن نیستند، باز گشوده می شوند؛ برای عکاس پرتره، حالات چهره هر چند جزئی در زمان متوقف می شوند تا همه از آن لذت ببرند؛ برای عکاسان ماکرو، لایه های جزئیاتی که ما به دلیل عدم توجه و دقت آنها را نادیده می گیریم، می توانند به اندازه های بزرگی تبدیل شوند که با هیبت در برابر تمام کسانی که به آن چشم دوخته اند خودنمایی کنند.

متشکرم که این مطلب را خواندید؛ این یک عنکبوت است که می خواهد به یک زنبور عسل حمله کند:

لنزک: سپاس از اینکه وقت گذاشته و این مطلب نسبتا طولانی که تیم مترجمان و ویراستاران لنزک برای شما عزیزان آماده کرده بودند را تا انتها مطالعه نمودید. در مطلب آموزشی بعدی «عکاسی ماکرو» که برای شما عزیزان منتشر خواهیم کرد، به مقوله «بزرگنمایی – magnification» لنز های ماکرو خواهیم پرداخت. شبکه های اجتماعی لنزک را دنبال کنید تا از انتشار این مطلب مطلع گردید.

instagram.com/lenzak_photographyTelegram.me/lenzak

منبع

برگرفته از: ۵۰۰px

کاسه زیبایی، سافت باکس، سافت باکس باریک، انواع چترها، حلقه نوری و… تقریبا شبیه انتخاب یک ماشین جدید است. انتخاب ها زیاد است اما کدام گزینه مناسب شماست؟

بیوتی دیش – Beauty Dish

ظرف یا کاسه زیبایی (بیوتی دیش – Beauty Dish) همانطور که از اسمش پیداست، مشخصا تمرکزش روی زیبایی تصویر و در نتیجه اساسا پرتره هاست. بیوتی دیش، تصویری با نور دارای کنتراست بالا تولید میکند و جزئیات صورت و پوست را به خوبی به نمایش می گذارد.

بیوتی دیش ها به دو دسته کلی تقسیم می شوند: یک نمونه با لایه داخلی نقره ای و یک نمونه با لایه ای سفید رنگ. کنتراست و میزان نور در دسته اول به خاطر سطح نقره ای رنگی که دارد، اندکی شدید تر است و طبیعتا همین خصوصیت ها در دسته دوم این ظرف ها، ملایم تر است. بیوتی دیش ها در ابعاد مختلف اعم از ۴۵، ۵۶ و ۷۰ سانتی متری در بازار به فروش می رسند.

یک صفحه کوچک که درون این ظرف قرار دارد، نور را به سطح داخلی ظرف می تاباند و در نتیجه سوژه به صورت غیر مستقیم در معرض نور قرار می گیرد. در اثر همین مکانیزم، یک حلقه زیبا در چشمان سوژه به وجود می آید.

رفلکتور کاسه ای – Bowl Reflector

رفلکتور کاسه ای که همراه با فلاش های استودیویی عرضه می شود، همیشه یک گزینه ابتدایی است. برای دست یافتن به کیفیت های متفاوت نوری، این کاسه ها در اندازه ها و عمق های مختلف عرضه میشوند. نوری که از این ها خارج میشود، معمولا یک نور خشن، شدید و مستقیم است.

رفلکتور کاسه ای نوری با کنتراست بالا و سایه های واضح ایجاد می کند. اگر به دنبال عکسی با نور ملایم هستید، این گزینه اصلاح کننده نوری مناسبی برای شما نیست.

این یک اصلاح کننده نوری کوچک است که می توانید از آن برای بازی با سایه ها استفاده کنید. علاوه بر این میتوانید به منظور نوری پخش و ملایم تر، این کاسه را به سمت یک دیوار سفید بگیرید تا نور از سطح دیوار به سوژه بازتاب شود. با این روش دیوار را به یک رفلکتور (بازتاب دهنده نور) بزرگ تبدیل کرده اید که نور ملایم تری را در اختیارتان قرار می دهد.

چتر ها – Umbrellas

چترها در اندازه ها و شکل های بسیار متفاوتی در بازار موجود هستند. مزیت اصلی چترها این است که به سرعت آماده استفاده می شوند و وقتی که جمعشان میکنید هم، فضای بسیار کمی را میگیرند.

یک چتر با سطح داخلی نقره ای، کنتراست بیشتر و نور خشن تری بازتاب میدهد.

یک چتر با سطح داخلی سفید، بین سوژه و فلاش قرار میگیرد، شدت نور را کاهش میدهد و معمولا نوری که از آن بازتاب میشود تمام محیط استودیو را با نوری شبیه به نور طبیعی روشن میکند (میزان این روشنایی طبیعتا بستگی به قدرت فلاش دارد).

اگر یک چتر نقره ای به همراه پارچه دیفیوزر (پخش کننده نور) استفاده شود، نتیجه ترکیبی از دو چتر مذکور خواهد بود. یعنی قسمت نقره ای آن نور با کنتراست بالا بازتاب میدهد و پارچه پخش کننده نور، سبب ملایم شدن نور می شود.

فلاش حلقه ای – Ring Flash

فلاش حلقه ای، دقیقا دور دوربین قرار می گیرد و ظاهری بدون هرگونه سایه نمایان تولید کند. در تصویر نهایی، درون چشمان سوژه، حلقه نور زیبایی ایجاد می شود. این وسیله را میتوان به همراه سایر منبع های نوری استفاده کرد.

سافت باکس – Softbox

سافت باکس یک اصلاح کننده کلاسیک است که این هم در ابعاد و شکل های مختلف موجود است: مربعی، مستطیلی، هشت ضلعی و … سطح نقره ای داخل آن کمک میکند تا میزان نور بازتابی افزایش یابد و نتیجه، نوری کاملا ملایم و پخش شده (نرم) است. چیزی مانند چتر سفید با این تفاوت که کنترل عکاس روی نور در این مورد بیشتر از چتر است. هر چقدر که سافت باکس دهانه بزرگ تری داشته باشد، نور خروجی از آن قاعدتا پخش تر می شود.

سافت باکس باریک – Stripbox

این وسیله یک سافت باکس مستطیلی با طول زیاد و عرض کم است که می توانید از آن برای کم کردن سایه ها به جای سافت باکس مربعی استفاده کنید.

سافت باکس باریک (استریپ باکس – stripbox) سافت باکس های مستطیلی خیلی کشیده ای هستند که نور را روی ناحیه ای کشیده (طویل) و باریک می اندازند، به طوری که مثلا کل پرتره نسبت به سافت باکس مربعی سایه کمتری خواهد داشت.

برای جمع بندی باید بگویم که هیچ جواب درست و غلطی وجود ندارد. بهترین انتخاب برای شما بستگی به نتیجه ای دارد که در یک پرتره دنبال آن هستید.

نویسنده: فلیکس بارجو (Felix Barjou)

سپاس ویژه از مترجم میهمان: آقای سامان شریعتی (صفحه اینستاگرام)

منبع

برگرفته از: petapixel

قوانین ساده این بخش

• گاهی ما عمدا عکس هایی که بی عیب نیستند را انتخاب می کنیم، پس لطفا با انتقادات سازنده خود به دوستانتان کمک کنید
• آزادانه هر نصیحتی که می دانید مفید است را مطرح کنید – ترکیب بندی، نورپردازی، ویرایش و…

کاندید این هفته بخش نقد عکس (برای مشاهده سایز بزرگ روی عکس کلیک کنید):

عکس

مشخصات عکس :

• دوربین: NIKON D700
• دیافراگم: f/4.5
• سرعت شاتر: ۱/۵۰۰sec
• حساسیت سنسور: ISO-500
• فاصله کانونی: ۳۵mm

عکاس: آقای احمد جمالی مقدم

قصد داشتید چه چیزی را به تصویر بکشید؟

استراحت کارگران و خستگی.

لطفا نظر خود را در قسمت نظرات، پایین همین صفحه، مطرح نمایید. شما چگونه چنین صحنه یا عکسی را به طور متفاوتی به تصویر می کشیدید؟ تشکر فراوان از همه عزیزانی که هفته گذشته در این بخش دیدگاهشان را مطرح نمودند.

سازنده ترین نظرات در سایت به شکل برجسته ای نمایش خواهند یافت. شما هم می توانید با کلیک روی این لینک عکس خود را برای بخش نقد ارسال نمایید.

مروری بر نقد عکس هفته گذشته

عکاسی از رویدادهای شرکتی ممکن است مانند عکاسی مُد یا عکاسی خیابانی نباشد، اما این عکس ها هنوز هم داستان های زیادی برای گفتن دارند. اکثر سوژه ها متحرک یا در حال حرکت هستند. این نوع عکاسی شامل محیط رسمی تری است. یک عکاس خوب قادر به گرفتن عکس های خلاقانه خواهد بود حتی اگر عکاسی از رویدادهای شرکتی واقعا فرصت های زیادی برای آن ایجاد نکند.

بله، عکاسی از رویدادهای شرکتی درآمد خوبی دارد، به خصوص اگر شما در نظر بگیرید که زمان برنامه ریزی شده است؛ به عبارت دیگر، زمان خاصی برای شروع و پایان رویداد وجود دارد. یک مشتری که دستمزد خوبی می دهد، کار خوب هم از شما می خواهد، بنابراین دانستن اصول اولیه عکاسی خوب از رویدادهای شرکتی مهم است. شما می توانید با یادگیری بیشتر در مورد مشتری خود شروع کنید.

با مشتری خود آشنا شوید

اولین کاری که شما باید انجام دهید این است که مشتری خود را بشناسید. تا آنجا که می توانید در مورد شرکت مطالعه و تحقیق کنید. با افراد صحبت کنید و سعی کنید بفهمید چه چیزی شرکت را منحصر به فرد می کند؛ یا در مورد داستان موفقیت آن اطلاعات به دست آورید. شما حتی می توانید یک قرار ملاقات با یک نماینده که می تواند به شما کمک کند تا شرکت را بهتر بشناسید، ترتیب دهید.

بعد از آشنا شدن با مشتری، اکنون شما باید وظیفه خود را بشناسید و درک کنید. این کافی نیست که می دانید قرار است از یک مراسم اهدای جوایز برای کارمندان شرکت عکس بگیرید. شما باید اطلاعات مرتبط در مورد این رویداد داشته باشید. به عنوان مثال، چه جوایزی اهدا خواهد شد؟ برندگان این جوایز چگونه انتخاب شده اند؟ داستان پشت جوایز چیست؟ پاسخ این پرسش ها به شما کمک خواهد کرد تا ایده هایی در مورد آنچه که مشتری از شما می خواهد به دست آورید. در عین حال، آنچه که مشتری نمی خواهد اتفاق بیافتد را نیز خواهید فهمید.

در نهایت؛ فراموش نکنید که با مشتری خود در مورد جزئیات رویداد صحبت کنید. چه زمانی باید آنجا باشید؟ آیا یک لباس و پوشش الزامی وجود دارد؟ آیا عکاسی پیش از رویداد خواهند داشت؟ تمام جزئیات کار خود را روز قبل از رویداد به دست آورید تا بتوانید زودتر از موعد آماده شوید.

سوالات مهم دیگری که باید بپرسید: من در طول رویداد فضای کارم را در کجا می توانم برپا کنم؟ آیا وای فای (Wi-Fi) در محل عکاسی در دسترس است؟ آیا عکاس دیگری نیز هست که رویداد را پوشش دهد؟

روشن کردن شرایط قراردادتان نیز مهم است. شما با یک شرکت سر و کار دارید، بنابراین قرارداد (نوشته شده و چاپ شده) مهم است.

پیش از رویداد

روز قبل از رویداد شما باید شروع به آماده سازی خود و تجهیزاتتان کنید:

بررسی محل برگزاری رویداد. در صورت امکان، یک طرح از مشتری بگیرید. این کار به شما اجازه خواهد داد تا عکس های خود را برنامه ریزی کرده و زوایای خود را پیش از موعد (از قبل) بررسی کنید. شما می توانید بهترین زوایا را انتخاب کنید، بنابراین وقتی زمان رویداد فرا رسید، یک ایده از نحوه گرفتن عکس ها دارید.

گرفتن یک کپی از برنامه کامل رویداد از هر کسی که آن را مدیریت یا سازماندهی می کند. این کار یک ایده از جریان فعالیت ها به شما خواهد داد. علاوه بر این، به شما کمک خواهد کرد تا برنامه خود را تنظیم کنید.

سرمایه گذاری روی یک لباس مناسب. به یاد داشته باشید که شما دارید به یک رویداد شرکتی می پیوندید، نه یک نمایش مُد یا یک شب بیرون رفتن با دوستان. شما باید با تم (theme) رویداد جور و هماهنگ باشید، چراکه قرار است بین مهمان ها حاضر شوید. اغلب اوقات، در رویدادهای شرکتی مهمان ها لباس های رسمی یا نیمه رسمی می پوشند.

در طول رویداد

مهم ترین نکاتی که شما باید در طول رویداد دنبال کنید عبارتند از:

حرکت در اطراف محل برگزاری رویداد. آهسته حرکت کنید. این باید روش شما برای پیدا کردن سوژه های خوب باشد. برای اطمینان از این که می توانید عکس های خوبی بگیرید، حتی اگر نتوانید به اندازه ای که می خواهید به سوژه خود نزدیک شوید، از لنز زوم استفاده کنید. با این حال بهتر است یک لنز زوم بلند و یک لنز زوم کوتاه با خود بیاورید. همچنین شما می توانید یک لنز “همه منظوره” به همراه خود بیاورید. معمولا، این لنز فواصل کانونی ای دارد که می تواند همه جا را از ۲۸ میلی متر تا ۳۰۰ میلی متر پوشش دهد.

قبل از این که از یک نفر یا یک گروه عکس بگیرید، اول اجازه بگیرید. اجازه دهید آنها بدانند که شما عکاس رسمی این رویداد هستید – اغلب اوقات آنها به شما اجازه می دهند.

تا حد امکان سعی کنید از زوایای مختلف عکس بگیرید. به همین دلیل است که شما باید اول محل برگزاری را بررسی کنید (پیش از رویداد). هر چه عکس های شما متنوع تر باشند، نتایج بهتر خواهند بود. عکس ها با زوایای متنوع دیدگاه های متفاوتی نیز به شما خواهند داد. امتحان کنید و از آن لذت ببرید!

از افرادی که در حال خوردن هستند عکس نگیرید. به خصوص وقتی دهانشان باز است! به جای عکس گرفتن، از وقت شام برای استراحت و بررسی اولین عکس های خود استفاده کنید. شما هم باید چیزی بخورید.

علاوه بر افراد در حال خوردن، شما باید از گرفتن عکس از سخنران ها با دهان باز نیز خودداری کنید. کاری که شما باید انجام دهید این است که از سخنران عکس های پی در پی بگیرید و پس از آن انتخاب کنید کدام یک خوب شده است (و سخنران را در ژست ها یا زوایای ناخوشایند نشان ندهید).

از افراد عکس های کاندید (تصادفی و بی هوا) بگیرید. و تا آنجا که ممکن است از فلاش خود استفاده نکنید. اگر لازم است این کار را بکنید، اول اجازه بگیرید. گاهی اوقات، نور فلاش می تواند برای میهمانان آزاردهنده و مزاحم باشد.

خوب و سریع کار کنید. مشتریان شرکتی اغلب در پایان رویداد، یا در روز بعد از رویداد دریافت عکس ها را تقاضا می کنند.

تجهیزات مورد نیاز

گذشته از لنز زوم، شما باید هر موقع که عکاسی از رویدادهای شرکتی انجام می دهید، تجهیزات زیر را نیز با خود به همراه داشته باشید.

• دوربین اضافی (در صورتی که دوربین شما در وسط رویداد مشکل پیدا کرد)
• باتری و کارت حافظه اضافی (هر چند تا که می توانید!)
• یک فلاش اکسترنال (ممکن است به آن نیازی نداشته باشید، اما با این حال داشتن یک فلاش در حالت آماده به کار مهم است)
• یک دیفیوزر که می توانید به فلاش خود وصل کنید
• یک سه پایه یا تک پایه

برای ایجاد یک حس خوب در مشتری خود، تا آنجا که می توانید زود در محل برگزاری رویداد حاضر باشید. این کار زمان کافی برای آماده شدن نیز به شما می دهد.

عکاسی از رویدادهای شرکتی ممکن است یک تخصص یا سبک متفاوت برای شما باشد، اما اگر کار خود را دوست داشته باشید و از آن لذت ببرید، اگر عکاسی عشق و کار مورد علاقه شما باشد، همه چیز سرگرم کننده و آسان خواهد بود!

منبع

برگرفته از: contrastly

در دنیای مسابقات آفرود، به تصویر کشیدن اتومبیلی که خاک به اطراف می پاشد، یک عکس ضروری و بسیار مطلوب است. وقتی خورشید در افق پایین است، با آن نور طلایی جادویی که خاک های معلق در هوا را برجسته و اغراق آمیز می کند، جادو اتفاق می افتد.

یک برنامه داشته باشید

من از اولین مسابقه ام در سال ۲۰۱۲ عکاسی کردم. روز مرطوب و سردی بود. تنها یک ماه بعد، من به مسیر مسابقه برگشتم و پس از آن تقریبا یک سال بعد بود که دوباه برای عکاسی رفتم. بعد از آن سومین مسابقه، من خوشحال و راضی نبودم. از عکس هایی که می گرفتم راضی نبودم، بنابراین مسیری را برای تبدیل شدن به یک عکاس ورزش های موتوری بهتر در پیش گرفتم. با گوش دادن به برخی پادکست ها و مطالعه کار عکاسان دیگر، من بالاخره به نقطه ای رسیدم که احساس می کردم برای برداشتن گام های جدی آماده ام.

یکی از کارهایی که من انجام دادم این بود که شروع کردم با یک «برنامه از پیش تعیین شده» به مسابقات بروم. قصد من از داشتن یک برنامه این بود که روزم را آسان تر و کم دردسرتر کنم، و بتوانم عکس های بهتری بگیرم. من برنامه را نمی نوشتم، تنها یک یادداشت ذهنی از آن برمی داشتم. بسته به این که آیا قبلا در آن جاده بوده ام یا نه، مشخص می شود که برنامه چقدر جامع خواهد بود. اگر با مسیر آشنا باشم، آنوقت لیستی از مکان هایی که باید از آنجا عکس بگیرم خواهم داشت و احتمالا نوع عکس هایی که قصد دارم در هر مکان بگیرم را نیز در آن می گنجانم. البته، اگر قبلا در آن مسیر نبوده باشم، آنوقت باید بسته به محل فورا برنامه را تنظیم کنم، البته این کار شاقی نیست. اگرچه من به برنامه بسیار پایبندم، اما ذهنم را باز نگه می دارم. به عبارت دیگر من همیشه به دنبال نقاط متفاوت هستم، حتی در مسیرهایی که قبلا در آنجا بوده ام. به خصوص در مورد مسابقات آفرود (رانندگی خارج از جاده)، ممکن است به دلیل باد مجبور باشم بعضی چیزها را تغییر دهم. درحالیکه من عکاسانی را دیده ام که فقط به خاطر این که ممکن است آنجا یک محل عکاسی عالی باشد یک گوشه می نشینند و یک تن گرد و غبار می خورند، اما اگر در آن جایی که من می خواهم باشم باد بر روی خاک ها بوزد، من جا به جا می شوم. من از مزایای ایستادن در خلاف جهت باد قدردانی می کنم.

این عکس از دومین مسابقه ای است که من عکاسی کردم. من آن روز یک برنامه نداشتم، اما بعد از این که راهم را در مسیر پیش گرفتم، یک گودال گِل پیدا کردم که متوجه شدم اگر به اندازه کافی آنجا می ماندم، ممکن بود بتوانم عکس مناسب و رضایت بخشی بگیرم.

انتظار اتفاقات غیر منتظره را داشته باشید

در مقاله قبلی، من در مورد ایمنی در عکاسی از ورزش های موتوری نوشتم، که امری واضح است. قرار است سقوط، چرخش، واژگونی، و فجایع دیگری رخ دهد که می تواند برای یک مسابقه دهنده اتفاق بیفتد. ما در اینجا شرح می دهیم که چگونه باید در چنین شرایطی آماده باشید.

در سال ۲۰۱۴، من آنقدر خوش شانس بودم که بتوانم از مسابقه The King of The Hammers (کینگ آف همرز – پادشاه ضربه ها) در جانسون ولی کالیفرنیا عکس بگیرم. مسابقه در لیست آرزوهای من از مسابقاتی که می خواستم از آنها عکس بگیرم قرار داشت و من با شرکتی که فیلم مسابقه را می ساخت ارتباط برقرار کردم. در اولین روز تعیین صلاحیت، مسابقه دهندگان باید به شدت از یک تپه پایین می آمدند و خط پایان در پایین تپه بود.

من فقط ایستاده بودم، و از ماشین های اینجا و آنجا عکس می گرفتم و با یک تماشاگر که برای دیدن مسابقه از انگلستان آمده بود، گپ می زدم. من واقعا توجهی به ماشین هایی که از تپه پایین می رفتند نداشتم تا وقتی که ناگهان نگاهم به ماشینی افتاد که نتوانسته بود از تپه پایین بیاید. در آن لحظه بود که من شروع کردم به ردیابی و دنبال کردن ماشین هایی که از آن تپه پایین می آمدند. مدت زیادی نگذشته بود که من نه تنها اولین عکسم از یک صانحه در مسابقه را گرفته بودم، بلکه یکی از تماشایی ترین عکس ها از آن رویداد شده بود. شمار زیادی از عکاسان رسانه های مختلف در آنجا حضور داشتند، اما تا آنجا که به یاد دارم تنها ۱ یا ۲ نفر موفق به ثبت این صانحه شده بودند و عکس من بهترین زاویه را داشت.

هرچند اگر راستش را بخواهید، من شروع کردم ماشین را درست تا خط پایان دنبال کنم که از طریق منظره یاب متوجه شدم که ماشین در کادر کمی ناقص افتاده است، بنابراین روی آن برگشتم و آن موقع بود که شروع به واژگون شدن کرد. من توانستم حدود ۲۰ فریم از آن صانحه بگیرم.

برگرفته از مجموعه تصاویر صانحه ای که من در سال ۲۰۱۴ از King Of The Hammers گرفتم، من تقریبا وقتی که دست از ردیابی ماشین برداشتم شانسم را برای به تصویر کشیدن لحظه برخورد به زمین از دست دادم.

از آنجا که بخت با من یار بود، چند ماه بعد وقتی برای عکاسی به مسابقه ای دیگر رفتم و داشتم در خط پایان مسابقه عکس می گرفتم، دومین عکسم از یک صانحه را ثبت کردم.

بنابراین برای اتفاقات کوچک، بزرگ و متوسط آماده باشید. این لیست من از عکس هایی است که سعی می کنم در یک مسابقه بگیرم:

عکس های کاندید (تصادفی و بی هوا)

عکس های کاندید عکس هایی هستند که می توانند کار شما را خاص کنند. من چندین بار از یک گالری تصاویر مسابقه دیدن کردم و گالری از یک فرمول دقیق پیروی می کرد. مسابقه دهندگان در نقطه A، مسابقه دهندگان در نقطه B و مسابقه دهندگان در نقطه C. این کل گالری است و هیچ یک از تصاویر واقعا برجسته نیستند. عکس های کاندید می توانند چشم یک بیننده را در مسیر خود متوقف کنند. عکس های کلوزآپ از رانندگانی که در ماشین های خود منتظر شروع مسابقه نشسته اند، مقامات مسابقه در اجتماع رانندگان، خدمه مسابقه که آچارها را می چرخانند، هیجان پیروزی و عذاب شکست و یا شکار کردن لحظه های اتفاقی چون صوانح. عکس های کاندید می توانند سطح را شکافته و چشم بیننده را به سمت داستان و عمق مسابقه جلب کنند.

این یکی. من آن را هنگام صبح با استفاده از عمق میدان کم، و فوکوس بر روی کمک راننده در آینه درحالیکه خورشید توسط آینه مسدود شده بود، گرفتم.

یک راننده قبل از تعیین صلاحیت در مسابقه.

عکس های واید بگیرید

قبل از این که من در مورد استفاده از زوایای باز (فاصله کانونی کم) در مسابقات بنویسم و این مطلب را کمی باز کنم، باید جنبه ایمنی را دوباره تکرار کنم. استفاده از یک لنز واید ممکن است نیازمند این باشد که عکاس واقعا به ماشین ها نزدیک شود و وقتی من می گویم واقعا نزدیک، اگر به حرفم توجه نکنید ممکن است سر از منطقه خطر در بیاورید.

من دوست دارم با لنز کیت ۵۵-۱۸ میلی متری ام که روی ۱۸ میلی متر تنظیم شده، عکس بگیرم. ظاهری که ایجاد می کند واقعا می تواند یک تصویر را برجسته تر از بقیه گالری کند. برای گرفتن عکس با این لنز، من ابتدا جایی مناسب برای استفاده از آن پیدا می کنم. دو تا از بهترین مکان هایی که من پیدا کردم، یکی در قسمت گودال بود که در آن ماشین ها آهسته هستند (در این مورد در نکته بعد بیشتر توضیح می دهم) و یکی در بالای یک صخره که من را حدود ۳ متر بالاتر از مسیر می برد.

گرفته شده با فاصله کانونی ۱۸ میلی متر با سرعت شاتر آهسته، من توانستم یک نمای منحصر به فرد را ثبت کنم که معمولا زیاد ندیده ام.

یکی از دلایل دیگر برای استفاده از فواصل کانونی کم تر (ثبت عکس های واید یا عریض)، به تصویر کشیدن و شامل کردن محیط اطراف مسابقه در کادر است. حتی با لنزهای معمول ۲۰۰-۷۰ یا ۳۰۰-۷۰ نیز ممکن است قادر به کادربندی یک عکس با یک یا چند ماشین همراه با یک دسته از تماشاگران، یا بیابان که نقش بزرگی در مسابقه ایفا می کند، باشید.

من این عکس را با فاصله کانونی ۳۰۰ میلی متر بر روی دوربین کراپ سنسورم گرفتم. این تصویر را عریض ثبت کردم چون می خواستم ماشینی را که در این مسابقه توسط یک هلی کوپتر دنبال می شد، در کادر جای دهم.

سرعت شاتر را پایین آورید

احتمالا عکس هایی از مسابقات اتومبیل رانی دیده اید که تنها چیز واضح و شارپ در کادر خود ماشین بوده است – چنین عکس هایی به زیبایی حس حرکت و سرعت را منتقل کرده و شگفت انگیز هستند.

برای گرفتن چنین عکس هایی، باید از تکنیک عکاسی پنینگ (panning) استفاده کنید که در ادامه توضیح خواهم داد.

اولین کاری که شما باید انجام دهید، انتخاب محل عکاسی است. من یک بخش سر راست از مسیر را ترجیح می دهم. چیز بعدی که شما باید در مورد آن فکر کنید فاصله کانونی است. من متوجه شده ام که گرفتن این نوع عکس ها با یک لنز بلند (دارای فاصله کانونی بالا) آسان تر است. این کار را می توان با لنز های واید نیز انجام داد که به این نیز خواهیم پرداخت.

لنزک: در تکنیک پنینگ، عکاس یک سرعت شاتر آهسته تنظیم کرده و پس از فشردن دکمه شاتر سوژه متحرک (که در اینجا ماشین است) را با دوربین نشانه رفته و دنبال می کند. بدین صورت تصویری ایجاد می شود که در آن سوژه اصلی واضح و شارپ بوده و بقیه کادر دارای ماتی حرکت (motion blur) خواهد بود.

هنگامی که شما نقطه ای که می خواهید از آنجا عکس بگیرید را پیدا کردید، کار بعدی تجسم یک منطقه در مسیر است. من به طور ذهنی سه نقطه را در ذهنم علامت گذاری می کنم. نقاط A و B و C. نقطه A جایی خواهد بود که من عکاسی را شروع می کنم. B نقطه ای خواهد بود که از قبل بر روی آن فوکوس کرده ام و نقطه C جایی خواهد بود که من عکاسی را به پایان می رسانم.

هنگامی که این کار انجام شد، من سرعت شاترم را انتخاب می کنم. من معمولا از سرعتی حدود ۱/۴۵ ثانیه شروع می کنم. بعد از آن، من به منطقه ام بر می گردم و بر روی نقطه B پیش فوکوس می کنم. در این مرحله، من آماده ام.

من (از بالا) به مسیر قبل از نقطه A نگاه کرده و صبر می کنم. هنگامی که یک ماشین آمد، من ماشین را از طریق منظره یاب ردیابی می کنم. وقتی ماشین به نقطه A می رسد، من دکمه شاتر را فشار داده و آن را دنبال می کنم تا وقتی که ماشین به نقطه C می رسد و آنگاه عکاسی را متوقف می کنم.

اکنون وقتی ماشین در حال آمدن است و شما در حال عکاسی هستید، دوربین را با تراز نگه داشتن در سراسر حرکت، دنبال می کنید. من توصیه های مختلفی در مورد این که در حین انجام این کار چطور باید دوربین را نگه داشت، دیده ام. توصیه من این است که کاری را بکنید که برای شما بهتر جواب می دهد. شما درباره فوکوس نگران نیستید، شما تنها در مورد دنبال کردن ماشین در حین تراز نگه داشتن دوربین نگران هستید. نکته ای که من به شما توصیه می کنم این است که تا وقتی دارید ماشین را دنبال می کنید و عکس می گیرید، پاهایتان را روی زمین محکم نگه داشته و بدن خود را از کمر به بالا بچرخانید –یعنی برای دنبال کردن ماشین با دوربین حین عکاسی، بدنتان را از کمر به بالا بچرخانید.

من بعد از این که کارم با ماشین اول تمام شد، تصاویر را مرور می کنم، به خصوص عکسی که در آن ماشین از نقطه B عبور می کند. من به دنبال شارپ ثبت شدن بدنه ماشین هستم. اجازه ندهید صفحه LCD شما را فریب دهد، بر روی تصویر زوم کرده و به چندین بخش مختلف ماشین نگاه کنید تا ببینید آیا همه چیز در فوکوس واضح و شارپ است یا نه.

به طور معمول، اولین سری از عکس ها رضایت بخش نخواهند بود. بنابراین اگر سرعت شاتر و چرخش بدن من با سرعت ماشین مطابقت نداشتند، سرعت شاتر را کمی افزایش خواهم داد.

شما ممکن است در ابتدا برای استفاده از این تکنیک خیلی تقلا کنید، اما به کار خود ادامه دهید و دست از تلاش بر ندارید. ما اگر خودمان را به چالش نکشیم به هیچ جایی نمی رسیم.

من با کاهش سرعت شاتر به ۱/۹۰ ثانیه توانستم با ثبت آن ماتی حرکت جادویی، جذابیت این عکس را بیشتر کنم.

سرعت شاتر آهسته و لنز واید

باز هم لازم است تکرار کنم که شما باید قبل از انجام این کار در مورد آن فکر کنید. روش خود را بهبود دهید و لنز واید را به تکنیک سرعت شاتر آهسته اضافه کنید. نتایج را بررسی کرده و تصمیم بگیرید که آنها را دوست دارید یا نه. من شخصا عاشق نتایج هستم، اما این یک مسئله شخصی است.

۱۸ میلی متر با سرعت شاتر ۱/۱۵ ثانیه، به دست آوردن جای مناسب و زمان مناسب برای گرفتن این عکس ها ممکن است بسته به محل غیر ممکن باشد. اگرچه به نظر می رسد که ماشین فوق العاده سریع حرکت می کند، در واقع سرعت آن حدود ۴۰ کیلومتر بود.

پاشیدن خاک

البته، این مسئله مربوط به عکاسی بر روی آسفالت نیست، اما اگر شما در حال عکاسی از مسابقه بر روی خاک، به خصوص دوچرخه سواری بر روی خاک و آفرود هستید، این عکس ها خودشان را به بیننده نشان می دهند. بهترین مکان برای گرفتن این عکس ها در پیچ هاست. وقتی دوچرخه یا ماشین وارد پیچ می شوند و راننده دسته دوچرخه را می چرخاند یا پدال گاز را فشار می دهد، خاک زیادی به وسیله لاستیک های عقب به هوا می پاشد که جلوه زیادی به عکس می بخشد. در این عکس ها، بهترین کار این است که سرعت شاتر را بالا برده تا پاشیدن خاک را ثابت یا فریز کنید. با سرعت شاتر سریع خاک های به هوا پاشیده شده واضح و شارپ ثبت خواهند شد.

اگرچه من به عکاسی از خاک سرخ اوکلاهاما که به هوا می پاشد عادت کرده ام، اما شن و ماسه بیابان های کالیفرنیا گرفتن این عکس ها را کمی آسان تر کرد.

در تعقیب نور

تعقیب نور کاری است که ما به عنوان عکاس باید انجام دهیم. ما بر اوقاتی از روز که خورشید در آن موقعیت جادویی قرار می گیرد تا بهترین نور را ارائه دهد تمرکز می کنیم، که برای عکاسی از ورزش های موتوری نیز به همین صورت است.

کارهای زیادی هست که شما می توانید با نور طلایی و ورزش های موتوری انجام دهید. در مسابقه سالانه King Of The Hammers در کالیفرنیا، ماشین ها در اوایل صبح مسابقه اصلی به روی صحنه می آیند. از اتفاق، ماشین ها و مردم رو به سمت غرب هستند، بنابراین یک عکاس می تواند در مقابل آنها قرار گیرد و انواع عکس های بی هوا یا کاندید فوق العاده را با نور طلایی بگیرد.

عکس دیگری از خورشید، پایین در افق، که اشعه های خود را به ابرهای خاک معلق در هوا می تاباند.

سخن آخر

خلاق باشید و متفاوت فکر کنید. تنها محدودیت در مورد این که شما چقدر می توانید در عکاسی خود در مسیر مسابقه خلاق باشید، ذهن شماست. آزمایش و تجربه برای شما هیچ هزینه ای جز اشغال کمی فضا بر روی کارت حافظه ندارد.

من می خواهم از همه کسانی که برای خواندن این مقاله دو قسمتی وقت گذاشتند تشکر کنم. اگرچه کار من بر دنیای مسابقات آفرود متمرکز شده ، من از همین دانش برای عکاسی از مسابقات با مسیر دایره ای نیز استفاده کرده ام. هدف من این بود که تمام اطلاعاتی را که یاد گرفته ام را در یک جا قرار دهم تا بتواند به عکاسان سراسر دنیا که به فکر رفتن به مسابقات محلی برای اولین بار هستند کمک کند. من از هر بازخوردی نسبت به این اطلاعاتی که ارائه داده ام قدردانی می کنم. متشکرم.

نویسنده: استنلی هارپر (Stanley Harper)

قسمت اول مقاله: برای مطالعه قسمت اول، اینجا کلیک نمایید.

منبع

improvephotography

کار او آنقدر باورنکردنی بود که بسیاری در فروم های عکاسی فکر کردند که از فتوشاپ استفاده کرده است

عروس به لباسش می نگرد

داماد به عروسش نگاه می کند

عروس به میهمانان مراسم عروسیش می نگرد

پدری که قبل از مراسم لحظه ای به همسر و دخترش نگاه می کند

پیتر آدامز در حال امتحان حباب ها برای آغاز یک پروژه عکاسی خلاقانه دیگر

و مجموعه ای از تصاویر بازتاب ها روی حلقه های ازدواج (Ringscapes)

وب سایت پیتر آدامز شاون: memoriesoftomorrow.net

منبع

برگرفته از: petapixel

کار او آنقدر باورنکردنی بود که بسیاری در فروم های عکاسی فکر کردند که از فتوشاپ استفاده کرده است

عروس به لباسش می نگرد

داماد به عروسش نگاه می کند

عروس به میهمانان مراسم عروسیش می نگرد

پدری که قبل از مراسم لحظه ای به همسر و دخترش نگاه می کند

پیتر آدامز در حال امتحان حباب ها برای آغاز یک پروژه عکاسی خلاقانه دیگر

و مجموعه ای از تصاویر بازتاب ها روی حلقه های ازدواج (Ringscapes)

وب سایت پیتر آدامز شاون: memoriesoftomorrow.net

منبع

برگرفته از: petapixel

در دنیای مسابقات آفرود، به تصویر کشیدن اتومبیلی که خاک به اطراف می پاشد، یک عکس ضروری و بسیار مطلوب است. وقتی خورشید در افق پایین است، با آن نور طلایی جادویی که خاک های معلق در هوا را برجسته و اغراق آمیز می کند، جادو اتفاق می افتد.

یک برنامه داشته باشید

من از اولین مسابقه ام در سال ۲۰۱۲ عکاسی کردم. روز مرطوب و سردی بود. تنها یک ماه بعد، من به مسیر مسابقه برگشتم و پس از آن تقریبا یک سال بعد بود که دوباه برای عکاسی رفتم. بعد از آن سومین مسابقه، من خوشحال و راضی نبودم. از عکس هایی که می گرفتم راضی نبودم، بنابراین مسیری را برای تبدیل شدن به یک عکاس ورزش های موتوری بهتر در پیش گرفتم. با گوش دادن به برخی پادکست ها و مطالعه کار عکاسان دیگر، من بالاخره به نقطه ای رسیدم که احساس می کردم برای برداشتن گام های جدی آماده ام.

یکی از کارهایی که من انجام دادم این بود که شروع کردم با یک «برنامه از پیش تعیین شده» به مسابقات بروم. قصد من از داشتن یک برنامه این بود که روزم را آسان تر و کم دردسرتر کنم، و بتوانم عکس های بهتری بگیرم. من برنامه را نمی نوشتم، تنها یک یادداشت ذهنی از آن برمی داشتم. بسته به این که آیا قبلا در آن جاده بوده ام یا نه، مشخص می شود که برنامه چقدر جامع خواهد بود. اگر با مسیر آشنا باشم، آنوقت لیستی از مکان هایی که باید از آنجا عکس بگیرم خواهم داشت و احتمالا نوع عکس هایی که قصد دارم در هر مکان بگیرم را نیز در آن می گنجانم. البته، اگر قبلا در آن مسیر نبوده باشم، آنوقت باید بسته به محل فورا برنامه را تنظیم کنم، البته این کار شاقی نیست. اگرچه من به برنامه بسیار پایبندم، اما ذهنم را باز نگه می دارم. به عبارت دیگر من همیشه به دنبال نقاط متفاوت هستم، حتی در مسیرهایی که قبلا در آنجا بوده ام. به خصوص در مورد مسابقات آفرود (رانندگی خارج از جاده)، ممکن است به دلیل باد مجبور باشم بعضی چیزها را تغییر دهم. درحالیکه من عکاسانی را دیده ام که فقط به خاطر این که ممکن است آنجا یک محل عکاسی عالی باشد یک گوشه می نشینند و یک تن گرد و غبار می خورند، اما اگر در آن جایی که من می خواهم باشم باد بر روی خاک ها بوزد، من جا به جا می شوم. من از مزایای ایستادن در خلاف جهت باد قدردانی می کنم.

این عکس از دومین مسابقه ای است که من عکاسی کردم. من آن روز یک برنامه نداشتم، اما بعد از این که راهم را در مسیر پیش گرفتم، یک گودال گِل پیدا کردم که متوجه شدم اگر به اندازه کافی آنجا می ماندم، ممکن بود بتوانم عکس مناسب و رضایت بخشی بگیرم.

انتظار اتفاقات غیر منتظره را داشته باشید

در مقاله قبلی، من در مورد ایمنی در عکاسی از ورزش های موتوری نوشتم، که امری واضح است. قرار است سقوط، چرخش، واژگونی، و فجایع دیگری رخ دهد که می تواند برای یک مسابقه دهنده اتفاق بیفتد. ما در اینجا شرح می دهیم که چگونه باید در چنین شرایطی آماده باشید.

در سال ۲۰۱۴، من آنقدر خوش شانس بودم که بتوانم از مسابقه The King of The Hammers (کینگ آف همرز – پادشاه ضربه ها) در جانسون ولی کالیفرنیا عکس بگیرم. مسابقه در لیست آرزوهای من از مسابقاتی که می خواستم از آنها عکس بگیرم قرار داشت و من با شرکتی که فیلم مسابقه را می ساخت ارتباط برقرار کردم. در اولین روز تعیین صلاحیت، مسابقه دهندگان باید به شدت از یک تپه پایین می آمدند و خط پایان در پایین تپه بود.

من فقط ایستاده بودم، و از ماشین های اینجا و آنجا عکس می گرفتم و با یک تماشاگر که برای دیدن مسابقه از انگلستان آمده بود، گپ می زدم. من واقعا توجهی به ماشین هایی که از تپه پایین می رفتند نداشتم تا وقتی که ناگهان نگاهم به ماشینی افتاد که نتوانسته بود از تپه پایین بیاید. در آن لحظه بود که من شروع کردم به ردیابی و دنبال کردن ماشین هایی که از آن تپه پایین می آمدند. مدت زیادی نگذشته بود که من نه تنها اولین عکسم از یک صانحه در مسابقه را گرفته بودم، بلکه یکی از تماشایی ترین عکس ها از آن رویداد شده بود. شمار زیادی از عکاسان رسانه های مختلف در آنجا حضور داشتند، اما تا آنجا که به یاد دارم تنها ۱ یا ۲ نفر موفق به ثبت این صانحه شده بودند و عکس من بهترین زاویه را داشت.

هرچند اگر راستش را بخواهید، من شروع کردم ماشین را درست تا خط پایان دنبال کنم که از طریق منظره یاب متوجه شدم که ماشین در کادر کمی ناقص افتاده است، بنابراین روی آن برگشتم و آن موقع بود که شروع به واژگون شدن کرد. من توانستم حدود ۲۰ فریم از آن صانحه بگیرم.

برگرفته از مجموعه تصاویر صانحه ای که من در سال ۲۰۱۴ از King Of The Hammers گرفتم، من تقریبا وقتی که دست از ردیابی ماشین برداشتم شانسم را برای به تصویر کشیدن لحظه برخورد به زمین از دست دادم.

از آنجا که بخت با من یار بود، چند ماه بعد وقتی برای عکاسی به مسابقه ای دیگر رفتم و داشتم در خط پایان مسابقه عکس می گرفتم، دومین عکسم از یک صانحه را ثبت کردم.

بنابراین برای اتفاقات کوچک، بزرگ و متوسط آماده باشید. این لیست من از عکس هایی است که سعی می کنم در یک مسابقه بگیرم:

عکس های کاندید (تصادفی و بی هوا)

عکس های کاندید عکس هایی هستند که می توانند کار شما را خاص کنند. من چندین بار از یک گالری تصاویر مسابقه دیدن کردم و گالری از یک فرمول دقیق پیروی می کرد. مسابقه دهندگان در نقطه A، مسابقه دهندگان در نقطه B و مسابقه دهندگان در نقطه C. این کل گالری است و هیچ یک از تصاویر واقعا برجسته نیستند. عکس های کاندید می توانند چشم یک بیننده را در مسیر خود متوقف کنند. عکس های کلوزآپ از رانندگانی که در ماشین های خود منتظر شروع مسابقه نشسته اند، مقامات مسابقه در اجتماع رانندگان، خدمه مسابقه که آچارها را می چرخانند، هیجان پیروزی و عذاب شکست و یا شکار کردن لحظه های اتفاقی چون صوانح. عکس های کاندید می توانند سطح را شکافته و چشم بیننده را به سمت داستان و عمق مسابقه جلب کنند.

این یکی. من آن را هنگام صبح با استفاده از عمق میدان کم، و فوکوس بر روی کمک راننده در آینه درحالیکه خورشید توسط آینه مسدود شده بود، گرفتم.

یک راننده قبل از تعیین صلاحیت در مسابقه.

عکس های واید بگیرید

قبل از این که من در مورد استفاده از زوایای باز (فاصله کانونی کم) در مسابقات بنویسم و این مطلب را کمی باز کنم، باید جنبه ایمنی را دوباره تکرار کنم. استفاده از یک لنز واید ممکن است نیازمند این باشد که عکاس واقعا به ماشین ها نزدیک شود و وقتی من می گویم واقعا نزدیک، اگر به حرفم توجه نکنید ممکن است سر از منطقه خطر در بیاورید.

من دوست دارم با لنز کیت ۵۵-۱۸ میلی متری ام که روی ۱۸ میلی متر تنظیم شده، عکس بگیرم. ظاهری که ایجاد می کند واقعا می تواند یک تصویر را برجسته تر از بقیه گالری کند. برای گرفتن عکس با این لنز، من ابتدا جایی مناسب برای استفاده از آن پیدا می کنم. دو تا از بهترین مکان هایی که من پیدا کردم، یکی در قسمت گودال بود که در آن ماشین ها آهسته هستند (در این مورد در نکته بعد بیشتر توضیح می دهم) و یکی در بالای یک صخره که من را حدود ۳ متر بالاتر از مسیر می برد.

گرفته شده با فاصله کانونی ۱۸ میلی متر با سرعت شاتر آهسته، من توانستم یک نمای منحصر به فرد را ثبت کنم که معمولا زیاد ندیده ام.

یکی از دلایل دیگر برای استفاده از فواصل کانونی کم تر (ثبت عکس های واید یا عریض)، به تصویر کشیدن و شامل کردن محیط اطراف مسابقه در کادر است. حتی با لنزهای معمول ۲۰۰-۷۰ یا ۳۰۰-۷۰ نیز ممکن است قادر به کادربندی یک عکس با یک یا چند ماشین همراه با یک دسته از تماشاگران، یا بیابان که نقش بزرگی در مسابقه ایفا می کند، باشید.

من این عکس را با فاصله کانونی ۳۰۰ میلی متر بر روی دوربین کراپ سنسورم گرفتم. این تصویر را عریض ثبت کردم چون می خواستم ماشینی را که در این مسابقه توسط یک هلی کوپتر دنبال می شد، در کادر جای دهم.

سرعت شاتر را پایین آورید

احتمالا عکس هایی از مسابقات اتومبیل رانی دیده اید که تنها چیز واضح و شارپ در کادر خود ماشین بوده است – چنین عکس هایی به زیبایی حس حرکت و سرعت را منتقل کرده و شگفت انگیز هستند.

برای گرفتن چنین عکس هایی، باید از تکنیک عکاسی پنینگ (panning) استفاده کنید که در ادامه توضیح خواهم داد.

اولین کاری که شما باید انجام دهید، انتخاب محل عکاسی است. من یک بخش سر راست از مسیر را ترجیح می دهم. چیز بعدی که شما باید در مورد آن فکر کنید فاصله کانونی است. من متوجه شده ام که گرفتن این نوع عکس ها با یک لنز بلند (دارای فاصله کانونی بالا) آسان تر است. این کار را می توان با لنز های واید نیز انجام داد که به این نیز خواهیم پرداخت.

لنزک: در تکنیک پنینگ، عکاس یک سرعت شاتر آهسته تنظیم کرده و پس از فشردن دکمه شاتر سوژه متحرک (که در اینجا ماشین است) را با دوربین نشانه رفته و دنبال می کند. بدین صورت تصویری ایجاد می شود که در آن سوژه اصلی واضح و شارپ بوده و بقیه کادر دارای ماتی حرکت (motion blur) خواهد بود.

هنگامی که شما نقطه ای که می خواهید از آنجا عکس بگیرید را پیدا کردید، کار بعدی تجسم یک منطقه در مسیر است. من به طور ذهنی سه نقطه را در ذهنم علامت گذاری می کنم. نقاط A و B و C. نقطه A جایی خواهد بود که من عکاسی را شروع می کنم. B نقطه ای خواهد بود که از قبل بر روی آن فوکوس کرده ام و نقطه C جایی خواهد بود که من عکاسی را به پایان می رسانم.

هنگامی که این کار انجام شد، من سرعت شاترم را انتخاب می کنم. من معمولا از سرعتی حدود ۱/۴۵ ثانیه شروع می کنم. بعد از آن، من به منطقه ام بر می گردم و بر روی نقطه B پیش فوکوس می کنم. در این مرحله، من آماده ام.

من (از بالا) به مسیر قبل از نقطه A نگاه کرده و صبر می کنم. هنگامی که یک ماشین آمد، من ماشین را از طریق منظره یاب ردیابی می کنم. وقتی ماشین به نقطه A می رسد، من دکمه شاتر را فشار داده و آن را دنبال می کنم تا وقتی که ماشین به نقطه C می رسد و آنگاه عکاسی را متوقف می کنم.

اکنون وقتی ماشین در حال آمدن است و شما در حال عکاسی هستید، دوربین را با تراز نگه داشتن در سراسر حرکت، دنبال می کنید. من توصیه های مختلفی در مورد این که در حین انجام این کار چطور باید دوربین را نگه داشت، دیده ام. توصیه من این است که کاری را بکنید که برای شما بهتر جواب می دهد. شما درباره فوکوس نگران نیستید، شما تنها در مورد دنبال کردن ماشین در حین تراز نگه داشتن دوربین نگران هستید. نکته ای که من به شما توصیه می کنم این است که تا وقتی دارید ماشین را دنبال می کنید و عکس می گیرید، پاهایتان را روی زمین محکم نگه داشته و بدن خود را از کمر به بالا بچرخانید –یعنی برای دنبال کردن ماشین با دوربین حین عکاسی، بدنتان را از کمر به بالا بچرخانید.

من بعد از این که کارم با ماشین اول تمام شد، تصاویر را مرور می کنم، به خصوص عکسی که در آن ماشین از نقطه B عبور می کند. من به دنبال شارپ ثبت شدن بدنه ماشین هستم. اجازه ندهید صفحه LCD شما را فریب دهد، بر روی تصویر زوم کرده و به چندین بخش مختلف ماشین نگاه کنید تا ببینید آیا همه چیز در فوکوس واضح و شارپ است یا نه.

به طور معمول، اولین سری از عکس ها رضایت بخش نخواهند بود. بنابراین اگر سرعت شاتر و چرخش بدن من با سرعت ماشین مطابقت نداشتند، سرعت شاتر را کمی افزایش خواهم داد.

شما ممکن است در ابتدا برای استفاده از این تکنیک خیلی تقلا کنید، اما به کار خود ادامه دهید و دست از تلاش بر ندارید. ما اگر خودمان را به چالش نکشیم به هیچ جایی نمی رسیم.

من با کاهش سرعت شاتر به ۱/۹۰ ثانیه توانستم با ثبت آن ماتی حرکت جادویی، جذابیت این عکس را بیشتر کنم.

سرعت شاتر آهسته و لنز واید

باز هم لازم است تکرار کنم که شما باید قبل از انجام این کار در مورد آن فکر کنید. روش خود را بهبود دهید و لنز واید را به تکنیک سرعت شاتر آهسته اضافه کنید. نتایج را بررسی کرده و تصمیم بگیرید که آنها را دوست دارید یا نه. من شخصا عاشق نتایج هستم، اما این یک مسئله شخصی است.

۱۸ میلی متر با سرعت شاتر ۱/۱۵ ثانیه، به دست آوردن جای مناسب و زمان مناسب برای گرفتن این عکس ها ممکن است بسته به محل غیر ممکن باشد. اگرچه به نظر می رسد که ماشین فوق العاده سریع حرکت می کند، در واقع سرعت آن حدود ۴۰ کیلومتر بود.

پاشیدن خاک

البته، این مسئله مربوط به عکاسی بر روی آسفالت نیست، اما اگر شما در حال عکاسی از مسابقه بر روی خاک، به خصوص دوچرخه سواری بر روی خاک و آفرود هستید، این عکس ها خودشان را به بیننده نشان می دهند. بهترین مکان برای گرفتن این عکس ها در پیچ هاست. وقتی دوچرخه یا ماشین وارد پیچ می شوند و راننده دسته دوچرخه را می چرخاند یا پدال گاز را فشار می دهد، خاک زیادی به وسیله لاستیک های عقب به هوا می پاشد که جلوه زیادی به عکس می بخشد. در این عکس ها، بهترین کار این است که سرعت شاتر را بالا برده تا پاشیدن خاک را ثابت یا فریز کنید. با سرعت شاتر سریع خاک های به هوا پاشیده شده واضح و شارپ ثبت خواهند شد.

اگرچه من به عکاسی از خاک سرخ اوکلاهاما که به هوا می پاشد عادت کرده ام، اما شن و ماسه بیابان های کالیفرنیا گرفتن این عکس ها را کمی آسان تر کرد.

در تعقیب نور

تعقیب نور کاری است که ما به عنوان عکاس باید انجام دهیم. ما بر اوقاتی از روز که خورشید در آن موقعیت جادویی قرار می گیرد تا بهترین نور را ارائه دهد تمرکز می کنیم، که برای عکاسی از ورزش های موتوری نیز به همین صورت است.

کارهای زیادی هست که شما می توانید با نور طلایی و ورزش های موتوری انجام دهید. در مسابقه سالانه King Of The Hammers در کالیفرنیا، ماشین ها در اوایل صبح مسابقه اصلی به روی صحنه می آیند. از اتفاق، ماشین ها و مردم رو به سمت غرب هستند، بنابراین یک عکاس می تواند در مقابل آنها قرار گیرد و انواع عکس های بی هوا یا کاندید فوق العاده را با نور طلایی بگیرد.

عکس دیگری از خورشید، پایین در افق، که اشعه های خود را به ابرهای خاک معلق در هوا می تاباند.

سخن آخر

خلاق باشید و متفاوت فکر کنید. تنها محدودیت در مورد این که شما چقدر می توانید در عکاسی خود در مسیر مسابقه خلاق باشید، ذهن شماست. آزمایش و تجربه برای شما هیچ هزینه ای جز اشغال کمی فضا بر روی کارت حافظه ندارد.

من می خواهم از همه کسانی که برای خواندن این مقاله دو قسمتی وقت گذاشتند تشکر کنم. اگرچه کار من بر دنیای مسابقات آفرود متمرکز شده ، من از همین دانش برای عکاسی از مسابقات با مسیر دایره ای نیز استفاده کرده ام. هدف من این بود که تمام اطلاعاتی را که یاد گرفته ام را در یک جا قرار دهم تا بتواند به عکاسان سراسر دنیا که به فکر رفتن به مسابقات محلی برای اولین بار هستند کمک کند. من از هر بازخوردی نسبت به این اطلاعاتی که ارائه داده ام قدردانی می کنم. متشکرم.

نویسنده: استنلی هارپر (Stanley Harper)

قسمت اول مقاله: برای مطالعه قسمت اول، اینجا کلیک نمایید.

منبع

improvephotography

عکاسی از رویدادهای شرکتی ممکن است مانند عکاسی مُد یا عکاسی خیابانی نباشد، اما این عکس ها هنوز هم داستان های زیادی برای گفتن دارند. اکثر سوژه ها متحرک یا در حال حرکت هستند. این نوع عکاسی شامل محیط رسمی تری است. یک عکاس خوب قادر به گرفتن عکس های خلاقانه خواهد بود حتی اگر عکاسی از رویدادهای شرکتی واقعا فرصت های زیادی برای آن ایجاد نکند.

بله، عکاسی از رویدادهای شرکتی درآمد خوبی دارد، به خصوص اگر شما در نظر بگیرید که زمان برنامه ریزی شده است؛ به عبارت دیگر، زمان خاصی برای شروع و پایان رویداد وجود دارد. یک مشتری که دستمزد خوبی می دهد، کار خوب هم از شما می خواهد، بنابراین دانستن اصول اولیه عکاسی خوب از رویدادهای شرکتی مهم است. شما می توانید با یادگیری بیشتر در مورد مشتری خود شروع کنید.

با مشتری خود آشنا شوید

اولین کاری که شما باید انجام دهید این است که مشتری خود را بشناسید. تا آنجا که می توانید در مورد شرکت مطالعه و تحقیق کنید. با افراد صحبت کنید و سعی کنید بفهمید چه چیزی شرکت را منحصر به فرد می کند؛ یا در مورد داستان موفقیت آن اطلاعات به دست آورید. شما حتی می توانید یک قرار ملاقات با یک نماینده که می تواند به شما کمک کند تا شرکت را بهتر بشناسید، ترتیب دهید.

بعد از آشنا شدن با مشتری، اکنون شما باید وظیفه خود را بشناسید و درک کنید. این کافی نیست که می دانید قرار است از یک مراسم اهدای جوایز برای کارمندان شرکت عکس بگیرید. شما باید اطلاعات مرتبط در مورد این رویداد داشته باشید. به عنوان مثال، چه جوایزی اهدا خواهد شد؟ برندگان این جوایز چگونه انتخاب شده اند؟ داستان پشت جوایز چیست؟ پاسخ این پرسش ها به شما کمک خواهد کرد تا ایده هایی در مورد آنچه که مشتری از شما می خواهد به دست آورید. در عین حال، آنچه که مشتری نمی خواهد اتفاق بیافتد را نیز خواهید فهمید.

در نهایت؛ فراموش نکنید که با مشتری خود در مورد جزئیات رویداد صحبت کنید. چه زمانی باید آنجا باشید؟ آیا یک لباس و پوشش الزامی وجود دارد؟ آیا عکاسی پیش از رویداد خواهند داشت؟ تمام جزئیات کار خود را روز قبل از رویداد به دست آورید تا بتوانید زودتر از موعد آماده شوید.

سوالات مهم دیگری که باید بپرسید: من در طول رویداد فضای کارم را در کجا می توانم برپا کنم؟ آیا وای فای (Wi-Fi) در محل عکاسی در دسترس است؟ آیا عکاس دیگری نیز هست که رویداد را پوشش دهد؟

روشن کردن شرایط قراردادتان نیز مهم است. شما با یک شرکت سر و کار دارید، بنابراین قرارداد (نوشته شده و چاپ شده) مهم است.

پیش از رویداد

روز قبل از رویداد شما باید شروع به آماده سازی خود و تجهیزاتتان کنید:

بررسی محل برگزاری رویداد. در صورت امکان، یک طرح از مشتری بگیرید. این کار به شما اجازه خواهد داد تا عکس های خود را برنامه ریزی کرده و زوایای خود را پیش از موعد (از قبل) بررسی کنید. شما می توانید بهترین زوایا را انتخاب کنید، بنابراین وقتی زمان رویداد فرا رسید، یک ایده از نحوه گرفتن عکس ها دارید.

گرفتن یک کپی از برنامه کامل رویداد از هر کسی که آن را مدیریت یا سازماندهی می کند. این کار یک ایده از جریان فعالیت ها به شما خواهد داد. علاوه بر این، به شما کمک خواهد کرد تا برنامه خود را تنظیم کنید.

سرمایه گذاری روی یک لباس مناسب. به یاد داشته باشید که شما دارید به یک رویداد شرکتی می پیوندید، نه یک نمایش مُد یا یک شب بیرون رفتن با دوستان. شما باید با تم (theme) رویداد جور و هماهنگ باشید، چراکه قرار است بین مهمان ها حاضر شوید. اغلب اوقات، در رویدادهای شرکتی مهمان ها لباس های رسمی یا نیمه رسمی می پوشند.

در طول رویداد

مهم ترین نکاتی که شما باید در طول رویداد دنبال کنید عبارتند از:

حرکت در اطراف محل برگزاری رویداد. آهسته حرکت کنید. این باید روش شما برای پیدا کردن سوژه های خوب باشد. برای اطمینان از این که می توانید عکس های خوبی بگیرید، حتی اگر نتوانید به اندازه ای که می خواهید به سوژه خود نزدیک شوید، از لنز زوم استفاده کنید. با این حال بهتر است یک لنز زوم بلند و یک لنز زوم کوتاه با خود بیاورید. همچنین شما می توانید یک لنز “همه منظوره” به همراه خود بیاورید. معمولا، این لنز فواصل کانونی ای دارد که می تواند همه جا را از ۲۸ میلی متر تا ۳۰۰ میلی متر پوشش دهد.

قبل از این که از یک نفر یا یک گروه عکس بگیرید، اول اجازه بگیرید. اجازه دهید آنها بدانند که شما عکاس رسمی این رویداد هستید – اغلب اوقات آنها به شما اجازه می دهند.

تا حد امکان سعی کنید از زوایای مختلف عکس بگیرید. به همین دلیل است که شما باید اول محل برگزاری را بررسی کنید (پیش از رویداد). هر چه عکس های شما متنوع تر باشند، نتایج بهتر خواهند بود. عکس ها با زوایای متنوع دیدگاه های متفاوتی نیز به شما خواهند داد. امتحان کنید و از آن لذت ببرید!

از افرادی که در حال خوردن هستند عکس نگیرید. به خصوص وقتی دهانشان باز است! به جای عکس گرفتن، از وقت شام برای استراحت و بررسی اولین عکس های خود استفاده کنید. شما هم باید چیزی بخورید.

علاوه بر افراد در حال خوردن، شما باید از گرفتن عکس از سخنران ها با دهان باز نیز خودداری کنید. کاری که شما باید انجام دهید این است که از سخنران عکس های پی در پی بگیرید و پس از آن انتخاب کنید کدام یک خوب شده است (و سخنران را در ژست ها یا زوایای ناخوشایند نشان ندهید).

از افراد عکس های کاندید (تصادفی و بی هوا) بگیرید. و تا آنجا که ممکن است از فلاش خود استفاده نکنید. اگر لازم است این کار را بکنید، اول اجازه بگیرید. گاهی اوقات، نور فلاش می تواند برای میهمانان آزاردهنده و مزاحم باشد.

خوب و سریع کار کنید. مشتریان شرکتی اغلب در پایان رویداد، یا در روز بعد از رویداد دریافت عکس ها را تقاضا می کنند.

تجهیزات مورد نیاز

گذشته از لنز زوم، شما باید هر موقع که عکاسی از رویدادهای شرکتی انجام می دهید، تجهیزات زیر را نیز با خود به همراه داشته باشید.

• دوربین اضافی (در صورتی که دوربین شما در وسط رویداد مشکل پیدا کرد)
• باتری و کارت حافظه اضافی (هر چند تا که می توانید!)
• یک فلاش اکسترنال (ممکن است به آن نیازی نداشته باشید، اما با این حال داشتن یک فلاش در حالت آماده به کار مهم است)
• یک دیفیوزر که می توانید به فلاش خود وصل کنید
• یک سه پایه یا تک پایه

برای ایجاد یک حس خوب در مشتری خود، تا آنجا که می توانید زود در محل برگزاری رویداد حاضر باشید. این کار زمان کافی برای آماده شدن نیز به شما می دهد.

عکاسی از رویدادهای شرکتی ممکن است یک تخصص یا سبک متفاوت برای شما باشد، اما اگر کار خود را دوست داشته باشید و از آن لذت ببرید، اگر عکاسی عشق و کار مورد علاقه شما باشد، همه چیز سرگرم کننده و آسان خواهد بود!

منبع

برگرفته از: contrastly

منبع

برگرفته از: ۵۰۰px

هر روز یک عکس بگیریم یا یک روز در میان؟

در ابتدای مطلب گفتیم که پروژه عکاسی ۳۶۵ یعنی «به مدت یک سال هر روز یک عکس بگیرید»، اما در اصل منظور این است که ۳۶۵ روز عکاسی کرده باشید و هیچ قانون مشخصی برای ترتیب روز ها وجود ندارد (مگر اینکه خودتان تعیین کرده باشید)، بنابراین اگر دوست داشتید: یک روز در میان عکس بگیرید یا اصلا هفته ای یک بار. این «پروژه عکاسی ۳۶۵» شماست و این شما هستید که قوانین را تعیین می کنید.

سعی کنید برای خود برنامه ریزی نموده و ترجیحا آن را جایی یادداشت کنید، برای مثال: «ابتدای هر هفته یک موضوع انتخاب خواهم کرد و سعی می کنم هر روز فقط با آن موضوع عکاسی کنم (یا هر روز بین ساعت ۸ تا ۱۲/یک روز درمیان/روزی دو عکس/پایان هفته ۷ عکس…). اگر یک روز از برنامه خارج شدید یا پس از پایان هفته ۶ عکس گرفته بودید، پروژه را متوقف نکنید! این برنامه ریزی برای انگیزه دادن به شماست و قرار نیست لذت تکمیل پروژه را از بین ببرد یا آن را متوقف سازد. هیچ چیز نباید مانع یک لنزکی شود!

آیا ۳۶۵ روز ۳۶۵ موضوع هم می شود؟

چراکه نه! این پروژه عکاسی ۳۶۵ شماست. اگر مایل بودید، به ۵۲ هفته تقسیمش کنید و ۵۲ موضوع داشته باشید یا هر روز موضوع جدیدی را انتخاب کنید و… حتی می توانید ۳۶۵ روز با یک موضوع عکاسی نمایید! این شما هستید که قوانین را تعیین می کنید و قرار است طبق آن ها پیش بروید.

پس از پایان ۳۶۵ روز چه اتفاقی می افتد؟

شما ۳۶۵ عکس خواهید داشت که طبق قوانین دلخواهتان ثبت نموده اید. حال می توانید یک وبلاگ بسازید و عکس های پروژه خود را به اشتراک گذارید، آن ها را در یک صفحه اینستاگرام جدید آپلود کنید و…

به اشتراک بگذارید

اگر این پروژه را شروع کردید و مایل بودید عکس های خود را با ما و سایر دوستان لنزکی خود به اشتراک بگذارید، آن ها را در اینستاگرام lenzak365# و #lenzak برچسب زده و در قسمت عنوان (caption) «پروژه ۳۶۵ لنزکی ها» و «موضوع» را ذکر نمایید.

لیست موضوعات

• خودنگاره (self-portrait) یا همان سلفی
• سیلوئت
• خطوط
• رنگ های مکمل
• سیاه و سفید
• بازتاب
• مستقیم خارج از دوربین (بدون ویرایش)
• آبستره
• طبیعت
• از چشم یک کودک
• ماکرو
• پشت صحنه
• یک تکنیک جدید
• فقط یک منبع نور
• تبلیغات
• حمل و نقل
• آب
• تکرار
• معماری
• فوکوس
• غیر معمول
• ساعت طلایی
• ویرایش شده توسط شخصی دیگر
• آتش
• قوانین را بشکن
• آینده
• الهام گرفته از یک عکاس مشهور
• فریز یا ثابت کردن حرکت (اکشن)
• عکاسی از بالا
• عکاسی از پایین
• حیوانات
• احساسات
• ترکیب دو چالش
• دویدن
• فضای منفی
• غذا
• خطی از یک شعر
• یک صندلی
• الگو
• بافت
• آیین مذهبی
• کار و شغل
• صدا
• شخصیت من
• پشت سوژه
• درختان
• رنگ ها
• سایه ها
• آشپزخانه
• خاطرات
• لبخند ها
• شناور در هوا
• فقط زوج
• فقط فرد
• رویا ها و فانتزی ها
• متروکه
• …

قطعا موضوعات بسیار جالب دیگری وجود دارند که ما نتوانسته ایم در لیست فوق جای دهیم. لطفا اگر موضوع جدیدی به ذهنتان رسید یا برای عکاسی انتخاب نمودید، آن را در بخش دیدگاه ها پایین صفحه با ما و سایر دوستان لنزکی تان به اشتراک بگذارید.

مشخصات فنی دو دوربین من:

Nikon D800

• رزولوشن: ۳۶٫۶ مگاپیکسل
• سنسور: Full frame
• ایزو: Max 6400
• سال تولید: ۲۰۱۲
• وزن: ۹۹۴g
• قیمت حدودی: ۲۱۰۰ دلار

Nikon D3100

• رزولوشن: ۱۴٫۲ مگاپیکسل
• سنسور: APS-C
• ایزو: Max 3200
• سال تولید: ۲۰۱۰
• وزن: ۴۵۵g
• قیمت حدودی: ۲۳۰ دلار

اولین جواب من به این سوال که چه دوربینی باید بخرم همیشه این هست که: «لازم نیست حتما گرون قیمت باشه». دوربین ها طی چند دهه گذشته مسیر خیلی طولانی ای را گذرانده اند و تفاوت یه دی اس ال آر آخرین مدل با یه مدل ارزان قیمت، از لحاظ کیفیت آنقدری نیست که تصور می کنید. در واقع، سنسوری که داخل دی اس ال آر های حرفه ای هست بعضا همانیست که داخل دی اس ال آر های ارزان تر استفاده شده که اصولا هر دو باید کیفیت تصویر یکسانی داشته باشند.

در این مطلب تعدادی از عکس هایی را که با این دو دوربین در یک روز آفتابی گرفته بودم، برای مقایسه به نمایش گذاشته ام. یکی از دوربین ها قیمتی معادل یک دهم دوربین دیگر دارد. اما آیا برایتان واضح است که کدام عکس با کدام دوربین گرفته شده (پاسخ در انتهای مطلب)؟

چپ: #۱، راست: #۲

چپ: #۳، راست: #۴

اگر تصمیم دارید که یک دوربین خوب بخرید، باید حواستان به لنز نیز باشد. توصیه من این هست: پولی که می خواهید برای بدنه دوربین صرف کنید را در خرید یک لنز بهتر سرمایه گذاری کنید. من خودم یک سری لنز از دهه ۷۰ دارم که عملکرد بهتری از بعضی از لنزهای ارزان قیمت امروزی دارند.

در اینترنت بگردید و تحقیق کنید و فریب لنزهایی که ادعا میکنند همه کاره اند را نخورید. لنزی که هم می تواند تصاویر عریض بگیرد و هم می تواند خیلی زوم کند، عکس های خیلی واضح و شارپی به شما نخواهد داد و یا در نور کم عملکرد خوبی نخواهد داشت. علاوه بر این، شما را تنبل هم می کند. اگر می خواهید که به مهارت هایتان اضافه کنید، یک لنز پرایم (ثابت – فاقد زوم) بگیرید.

لنز هایی که برای این تست روی دوربین ارزان قیمت و گران قیمت استفاده کردم، به ترتیب این ها بودند: لنز Nikon 35mm f/1.8 DX روی بدنه D3100 و یک Nikon 50mm f/1.4 روی D800.

برای بیشتر حوزه های عکاسی، این دست از لنز ها تمام اون چیزی هستند که ممکن است شما نیاز داشته باشید. اگر بخواهم، می توانم بیشتر بخش های یک مراسم عروسی را با یکی از این لنز ها عکاسی کنم.

۵#

۶#

یک مسئله دیگر که موقع خرید دوربین باید بدان توجه داشته باشید، توانایی کامپیوتری هست که در اختیار دارید. بیشتر افرادی که توصیه من را در مورد خرید دوربین می پرسند، به این خاطر هست که می خواهند عکس هایی با کیفیت بالا بگیرند که لازمه این، عکاسی با فرمت RAW یا خام هست تا با کیفیت ترین عکس ممکن ثبت شود (اکثر دوربین های ارزان قیمت و دوربین های موبایل این قابلیت را ندارند و تنها به شما فایل های .jpg می دهند). بعد از اینکه عکس خود را با فرمت توصیه شده RAW گرفتید، سپس باید این عکس ها را روی کامپیوتر خود با نرم افزار هایی چون فتوشاپ و لایت روم ویرایش کنید.

اگر کامپیوتری دارید که خیلی کُند هست و دوربینی بخرید که تصاویری با حجم و کیفیت بالا ثبت می کند: «موقع ویرایش عکس ها عاصی می شید و کلتون رو می کوبید روی صفحه کلید». به طور مثال اگر کامپیوتر شما به سختی یک عکس گرفته شده با موبایل را باز می کند، به خاطر داشته باشید که یک عکس ثبت شده با فرمت RAW می تواند حجمی بین ۱۵ تا ۷۰ برابر آن عکس موبایلی داشته باشد!

۷#

۸#

پس یک دوربین حرفه ای چه مزیت هایی دارد (در پاراگراف پایین خواهید خواند)؟ به هر حال این ها گران و سنگین اند و عکس هایی که می گیرند هم حجم زیادی از هارد کامپیوتر را به خود اختصاص داده و باعث می شوند آهسته کار کند.

امروز که بعد از سال ها از دوربین قدیمیم استفاده کردم، قدر دوربین جدیدم را بیشتر می دانم، البته نسبت به دوربین اولم مثل یک غول سنگین هست. کار کردن با دوربین D800 ام خیلی آسان تر هست. فوکوس خودکارش خیلی سریع تر و دقیق تر هست، کلی دکمه دارد که به من اجازه می دهند تنظیمات هر عکس را سریع تر عوض کنم. نسبت به D3100 سنسور بزرگ تری دارد و عکس های بزرگ تری ذخیره می کند که دست عکاس را در مرحله ویراش عکس ها باز می گذارد. جنسش هم از پلاستیک نیست و در نتیجه خیلی مقاوم تر هست. علاوه بر این ها،‌ صفحه نمایش D3100 در مقایسه با D800 خیلی ضعیف هست و به سختی می توانستم متوجه درست بودن یا نبودن فوکوس شوم.

در مجموع، D800 کار من را خیلی آسان تر کرده است. علی رغم اینکه D3100 می تواند عکس های عالی ای بگیرد، ولی باید برای استفاده از این پتانسیل تلاش بیشتری بکنید و این برای کسی که در مرحله یادگیری است خود یک امتیاز محسوب می شود.

۹#

۱۰#

اگر بخواهم جمع بندی کنم باید بگویم که این توصیه من به شماست: عکس هایی که اینجا منتشر کردم را ببینید و خود را به چالش بکشید و ببینید که قدرت تشخیص تفاوت های این دو عکس را دارید یا خیر. اگر پاسخ مثبت هست، یعنی دید بهتری نسبت به من دارید و شاید باید به شغلی در زمینه عکاسی فکر کنید و اگر پاسخ منفی است، هر دوربینی که با توجه به بودجه شما به نظر مناسب می آید را بخرید.

اگر تازه کار هستید، یک دوربین سطح مبتدی بخرید. اگر یک سری چیز ها بلد هستید و دارید روی ارتقاء مهارت هایتان کار می کنید و به امکانات بیشتری نیاز دارید، شاید بهتر باشد که یک دوربین سطح متوسط بخرید.

امروزه یک دوربین ارزان قیمت که توسط آماتور ها استفاده می شود، خیلی پیشرفته تر از یک دوربین حرفه ایست که ده سال پیش استفاده می شده. یک لنز ساده و با کیفیت خوب مثل Nikon 35mm f/1.8 بگیرید و روی بهتر کردن مهارت های عکاسیتان با یه دوربین معمولی تمرکز کنید. شلوغ کردن دور و بر خودتان با لنز ها و امکانات زیاد فقط یادگیری را برایتان سخت تر می کند.

بیشتر بخوانید: مقایسه دوربین های کانن و نیکون در سطوح کامپکت، ابتدایی، میانی، پیشرفته و فوق حرفه ای

۱۱#

۱۲#

خب آیا فکر می کنید توانسته اید به سوال من در مورد عکس های مطلب و اینکه هر یک با کدام دوربین گرفته شده اند درست پاسخ دهید؟ کدام با یک دوربین ۶ ساله سطح مبتدی (D3100) و کدام با یک دوربین سطح حرفه ای (D800)؟ در ادامه می توانید جواب را مشاهده کنید.

• ۱: D800
• ۲: D3100
• ۳: D3100
• ۴: D800
• ۵: D800
• ۶: D3100
• ۷: D800
• ۸: D3100
• ۹: D800
• ۱۰: D3100
• ۱۱: D800
• ۱۲: D3100

نویسنده: پیترمکی (Peter Mackey)عکاس تمام وقت عروسی و پرتره (صفحه اینستاگرام)

سپاس ویژه از مترجم میهمان: آقای سامان شریعتی (صفحه اینستاگرام)

قوانین ساده این بخش

• گاهی ما عمدا عکس هایی که بی عیب نیستند را انتخاب می کنیم، پس لطفا با انتقادات سازنده خود به دوستانتان کمک کنید
• آزادانه هر نصیحتی که می دانید مفید است را مطرح کنید – ترکیب بندی، نورپردازی، ویرایش و…

کاندید این هفته بخش نقد عکس (برای مشاهده سایز بزرگ روی عکس کلیک کنید):

عکس

مشخصات عکس :

• سرعت شاتر: ۱/۱۶۰sec
• حساسیت سنسور: ISO-320
• عکس ارسالی ماکرو، متشکل از ٣۶ عکس استک شده با لنز ۵۵-۱۸ میلیمتر به صورت معکوس هست. نام حشره هم مگس سگی اصطلاحا نامیده شده که معمولا روی بدن سگ ها یافت می شود.

عکاس: آقای سیاوش خسروان

قصد داشتید چه چیزی را به تصویر بکشید؟

قدرت خدا در حشرات اطرف ما که روزانه اون هارو می بینیم.

لطفا نظر خود را در قسمت نظرات، پایین همین صفحه، مطرح نمایید. شما چگونه چنین صحنه یا عکسی را به طور متفاوتی به تصویر می کشیدید؟ تشکر فراوان از همه عزیزانی که هفته گذشته در این بخش دیدگاهشان را مطرح نمودند.

سازنده ترین نظرات در سایت به شکل برجسته ای نمایش خواهند یافت. شما هم می توانید با کلیک روی این لینک عکس خود را برای بخش نقد ارسال نمایید.

مروری بر نقد عکس هفته گذشته

از کجای ایران هستی و چطور شد عکاسی منظره را شروع کردی؟

من متولد و ساکن ارومیه هستم. قبل از شروع عکاسی به عکس علاقه خاصی داشتم و حتی آرشیوی از عکس های مختلف از عکاسان معروف و حرفه ای دنیا جمع آوری میکردم که هنوز ادامه دارد، چون به دید عکاسی من کمک میکنید. در این بین توجه بیشتری به عکسهای منظره داشتم که کم کم باعث شد من خودم شروع به عکاسی کنم و بسمت ژانر طبیعت و منظره کشیده شوم.

در کیف دوربین سونا مویدزاده چه چیز هایی هست؟

معمولا من تمام ادوات عکاسی ام را در همه سفرهای عکاسی بهمراه دارم که عبارتند از دو بدنه کانن (یکی دوربین کراپ دار و یکی فول فریم) و سه لنز از همین برند که شامل یک لنز واید، یک لنز زوم استاندارد و یک لنز تله و حتما سه پایه ام و چند فیلتر با کارایی های مختلف برای عکاسی طبیعت.

لطفا از سفر های عکاسی و ایران گردیت برایمان بگو.

من با گروه ها و تورهای عکاسی سفر نمیکنم و همیشه خودم بهمراه همسرم سفر میکنم و حتما قبل از سفر عکاسی، هوا و موقعیت محل را چک میکنم تا بعدا دچار مشکل نشوم.

اگر قرار باشد به یکی از این مناطق برای عکاسی برگردی، کجا را انتخاب می کنی؟

بی شک گیلان. وجب به وجب گیلان زیباست و طبیعت بینظیری دارد. هر فصل آنجا برای من رنگ و بوی خاصی دارد.

حتما این سفر های دنیایی خاطره برایت ساخته اند. خیلی دوست داریم یکی از خاطراتت را برایمان تعریف کنی.

عکاسی برای من فقط فشار دادن دکمه شاتر نیست. برای من پر از خاطرات، خداشناسی و خود شناسی بوده. من ترس از بلندی دارم و همیشه با ایستادن در بلندی ناخودآگاه ترس بر من غلبه میکند، ولی عشق به عکاسی باعث شده در جاهایی بایستم که خودم بعدا باور نکنم. یکی از آنها در منطقه اورامان استان کردستان بود که مجبور شدم برای عکاسی از چشم اندازی از روستای اورامانات تخت روی صخره های خطرناکی بایستم که لب پرتگاه بودند. خیلی ترسناک بود، ولی برای گرفتن کادری متفاوت میارزید.

یکی از عکس هایت که خیلی دوست داری را معرفی می کنی؟ داستان پشت این عکس چیست؟

عکس آبشارهای زمرد یا حویق را خیلی دوست دارم. وقتی برای ثبت آنها به محل عکاسی رسیدم، باورم نمیشد که در دنیا هستم. انگار تکه ای از بهشت را به من نشان داده بودند. این آبشارها در سکوت و محل بکر و زیبایی در دل جنگلهای گیلان جاری هستند.

به عنوان یک عکاس منظره ایرانی برجسته، برای کسانی که دوست دارند این شاخه را جدی دنبال کنند چه توصیه هایی داری؟

عکاسی منظره فقط سفر به طبیعت و عکاسی از مناظر زیبا نیست. عکاسی منظره، جهانی از دانستنی های مختلف هست که باید آموخت. عکس منظره انتقال کل زیبایی طبیعت به بیننده است که عکاس باید اول خود آن زیبایی را لمس کند و بشناسد تا بتواند قاب مناسبی از آنرا ثبت کرده و به مخاطب منتقل کند. دانستن تکنیک و دانش و علم عکاسی فقط یک روی قضیه هست. به نظر من این حس و عشق عکاس هست که باعث جذب بیننده میشود. عکاس باید با عشق عکاسی کند.

عکاسی چه چیز هایی را در زندگی آدم به ارمغان می آورد؟

فکر میکنم جواب این سوال برای هر عکاسی متفاوت باشد. برای من عکاسی خود زندگی هست. آنچه را که چشمان من میبینند دوربینم ثبت میکند و من به عظمت و شکوه طبیعت تعظیم میکنم و به بزرگی خداوند و کوچکی انسان میرسم. توجه و دقت من به اطرافم بیشتر میشود. امواجی را که با قدرت خود را به صخره ها و ساحل میکوبند و ابرهایی که برای باریدن بی صبرانه در آسمان میتازند. سکوت کویر، لطافت برگهای نورسته بهاری، زبری خاک و نرمیت آب، همه اینها برای من درسی از عکاسی بوده است.

عکاسی دیدن جهان از دریچه دوربین است

شماری از عکس های سونا مویدزاده

صفحه اینستاگرام سونا مویدزاده

instagram.com/sona_moayedzadeh

دوربین چیزها را چگونه می بیند

ببینید، احتمالا همه ما می دانیم که دوربین ما چیزها را آنطور که ما می بینیم نمی بیند، درست است؟ سایه ها، هایلایت ها (قسمت های روشن)، و غیره… خب چیز دیگری که دوربین به طور متفاوت می بیند حرکت است. با توجه به نور کافی و شرایط مناسب، دوربین شما حرکت را ثابت (فریز) خواهد کرد. گاهی اوقات، مثلا در مورد یک عکس ورزشی، این دقیقا چیزی است که ما می خواهیم. اما در مواقع دیگر، مثلا هنگام عکاسی از آب، این ممکن است چیزی نباشد که ما می خواهیم، چون ما می خواهیم حرکت را نشان دهیم. ما آب را به صورت ثابت در یک لحظه نمی بینیم، بلکه همیشه در حال حرکت است. بنابراین می خواهیم با نوردهی طولانی حرکت آب را به صورت نرم و ابریشمی به تصویر بکشیم.

ورود به عکاسی با نوردهی طولانی

من چند سال پیش متوجه افزایش چشمگیری در به اشتراک گذاری عکس های نوردهی طولانی شدم. مردم فیلترهای ND (کاهنده نور) ۳، ۶ یا حتی ۱۰ پله ای بر روی دوربین های خود قرار می دادند تا سرعت شاتر را آهسته (طولانی) کنند. نتیجه، این عکس نوردهی طولانی زیبا بود که در آن ابرها، آب و نور یک احساس حرکت مانند زیبا داشتند. من شخصا عاشق عکاسی از آب هستم. سواحل، آبشارها، دریاچه ها، رودخانه ها، بقیه را شما بگویید. اما من زیاد طرفدار آب متلاطم نیستم. من عاشق بازتاب ها و آب های ابریشمی صاف هستم. بنابراین برای من، عکاسی با نوردهی طولانی چاره کار بود.

اضافه کردن حرکت

من در درجه اول یک عکاس منظره هستم. در اغلب عکس های منظره همه چیز ثابت و بی حرکت است نه؟ یکی از چیزهای دیگری که من در مورد مناظر و عکاسی با نوردهی طولانی دوست دارم این است که شما را وادار به افزودن حرکت به صحنه ای می کند که در غیر این صورت ایستا و بی حرکت خواهد بود. وقتی شما دارید آن عکس های زیبا را در خارج از منزل می گیرید زمان ثابت و متوقف نمی شود. اما عکس های ما معمولا این را نشان نمی دهد. با عکس های نوردهی طولانی، شما می توانید قسمت های واضح و شارپ قابل توجه مناظر را با حرکت آب یا ابرها ترکیب کنید.

این یک نمونه از این تصاویر است. وقتی من تمام ستون بندی ها (الوار) و الگوها را همراه با آب دیدم، فکر کردم این می تواند یک صحنه عالی ایجاد کند. من دوربینم را بر روی سه پایه قرار دادم و آن را بر روی مُد نوردهی اولویت دیافراگم تنظیم کردم و اجازه دادم تا دوربین بقیه کارها را انجام دهد. این چیزی است که من بعد از یک نوردهی ۱/۲۵ ثانیه ای گرفتم.

اول این که آب متلاطم حواس پرت کننده است. موج های ریز، بافت ها، و هایلایت هایی وجود دارد که توجه شما را از سوژه اصلی عکس – ستون بندی های پوسیده قدیمی – دور می کنند. به علاوه، چیزهای ناخواسته مانند چوب، برگ، و عوامل حواس پرتکن کوچک دیگری وجود دارند که نگاه کردن به آن را ناخوشایند می کنند.

اما بعد از این که فیلتر کاهنده نور ۱۰ پله ای (من از Lee Big Stopper استفاده می کنم) را جلوی لنز قرار دادم، که اجازه می داد سرعت شاتر را تا ۳۰ ثانیه تنظیم کنم، این عکسی است که گرفتم.

امواج نرم شده اند، ما درجه ای از بازتاب داریم و یک حس کلی آرامش نسبت به عکس وجود دارد. ابرها حتی شروع به کمی رگه دار شدن کرده اند که باعث می شود اینطور احساس شود که کل صحنه در حال حرکت است، با وجود این که اینطور نیست.

لنزک (۱): در مثال اول، مت انتخاب سرعت شاتر را بر عهده دوربین گذاشته (چراکه در مُد اولویت دیافراگم عکاسی کرده) است. همچنین فیلتر ND یا کاهنده نور نیز به لنز متصل نبوده تا از ورود نور بکاهد و اجازه تظیم سرعت های شاتر آهسته تر را بدهد، بنابراین دوربین سرعت شاتر نسبتا سریع ۱/۲۵ ثانیه را انتخاب کرده و حرکت آب به نحوی ثابت و فریز شده بود. برای عکس دوم، مت یک فیلتر کاهنده نور به لنز خود متصل می کند و این اجازه می دهد که سرعت شاتر آهسته ای را تنظیم کند و با نوردهی طولانی آب را نرم و ابریشمی به تصویر بکشد.

لنزک (۲): چرا اصلا در عکاسی با نوردهی طولانی (سرعت شاتر های آهسته) از فیلتر ND استفاده می کنیم؟ نوردهی طولانی به این معنی است که نور به مدت طولانی تری توسط سنسور ثبت خواهد شد که این می تواند باعث نوردهی بیش از حد شده و حتی در مواردی منجر به عکسی کاملا سفید شود. عکاسان با قرار دادن فیلتر ND مقابل لنز خود، که خود درجات مختلفی دارند، از شدت ورود نور می کاهند و این به آن ها اجازه تنظیم سرعت های شاتر آهسته تر یا همان عکاسی با نوردهی طولانی را می دهد.

ورود به فتوشاپ برای کامل کردن همه چیز

به همان اندازه که من دلم می خواهد همه چیز در دوربین درست به دست بیاید، گاهی اوقات کارهایی هست که ما به سادگی نمی توانیم انجام دهیم. در مثال بالا، فیلتر ND یا کاهنده نور ۱۰ پله ای کار بزرگ نرم کردن آب را انجام داد. این کاری است که انجام آن در فتوشاپ تقریبا غیرممکن است. با این حال، ابرها، اگرچه به نوعی رگه دار هستند، هنوز هم آنقدر که من می خواستم در خود حرکت ندارند (سرعت شاتر به اندازه ای آهسته نبوده که حرکت ابرها به تصویر کشیده شود).

همه ما آن ابرهای زیبایی که در هوا حرکت می کنند و احساسی که به ما می دهند را دیده ایم. در اینجا ۳۰ ثانیه برای به تصویر کشیدن حرکت کافی نبود. اینجاست که کمی فتوشاپ به کار می آید.

من اول عکس را در فتوشاپ باز کرده و با استفاده از ابزار Quick Selection آسمان را انتخاب کردم.

سپس کلید های Ctrl + J را فشار دادم تا ناحیه آسمان را بر روی لایه خودش در پنل Layers تکثیر کنم و سپس Ctrl-کلیک کردم تا دوباره یک ناحیه انتخابی (selection) در اطراف همان ناحیه آسمان ایجاد کنم.

سپس، من به مسیر Filter>Blur>Radial Blur رفتم. من Blur Method را به Zoom تغییر داده و مقدار آن را به ۵۰ درصد افزایش دادم.

در آخر، من ناحیه ای که در بخش Blur Center پنجره قرار داشت را به طرف پایین کشیدم تا اینطور به نظر برسد که ابرها در میان آسمان دارند به سمت ما می آیند.

نتیجه، آن اثر رگه داری است که ما در ابرها به دست آوردیم، طوری که بیننده حرکت ابر ها را در عکس تجسم کند. به نظر من، این افکت پایانی خوبی بر روی عکس بود و به عکس حسی داد که من وقتی آنجا در حال گرفتن آن بودم داشتم.

فلوچارت زیر در انتخاب سرعت شاتر مناسب به شما کمک خواهد کرد:

تشکر

من امیدوارم که این مطلب باعث جرقه زدن ایده هایی در زمینه عکاسی در ذهن شما بشود. عکس های نوردهی طولانی به تازگی واقعا محبوب شده اند. و به لطف دوربین های دیجیتال، ما می توانیم نتایج امتحان کردن عکاسی با نوردهی های طولانی تر یا کوتاه تر را درست همان لحظه در پشت دوربین ببینیم.

و شما حتی لازم نیست تا فیلتر ND یا کاهنده نور ۱۰ پله ای پیش بروید. با فیلترهای ۳ یا ۶ پله ای (stop) نیز امتحان کنید. من به عنوان یک عکاس فضای باز فکر می کنم که این کار یک حوزه کاملا جدید از خلاقیت به شما ارائه می دهد، چون ما به طور معمول به عکاسی از صحنه های ایستا بدون هیچ حرکتی عادت کرده ایم. برای من، نوردهی طولانی در هر دو زمینه مفید بود.

همه مراقب خود باشید. ممنون که برای خواندن این مطلب وقت گذاشتید و اگر دوست دارید در این زمینه بیشتر بخوانید، مرا در وبلاگم در www.mattk.com دنبال کنید.

منبع

برگرفته از: ۵۰۰px